تاثیر نوع و حداکثر اندازه سنگدانه بر برخی خواص بتن پرمقاومت از جنس سیمان پوزولانی از حیث شاخص های حجمی جز چسبنده و کربن دی اکسید

این مقاله مطابق الزامات به روز تکنولوژی بتن که جوانب فناوری و اکولوژیکی آن را با هم در می آمیزد به شرح تاثیر نوع و حداکثر اندازه سنگدانه و درصد سیمان بر برخی خواص بتن پرمقاومت می پردازد. انواع مصالح درشت دانه ای که جهت تولید بتن بکار گرفته شدند عبارت بودند از: سنگدانه های معدنی طبیعی (شن) و خردشده (گرانیت و بازالت) و سیمان پوزولانی (که این جزء به عنوان جزء چسبنده اکولوژیکی دسته بندی شد). بتن ها دارای فوق روان کننده با کارایی بالا و میکروسیلیکا بودند. درصد هوا در مخلوط های بتنی، جذب آب و مقاومت فشاری بتن پس از بازه های زمانی مختلف سخت شدگی بررسی شدند. محاسبات خاصی (براساس نتایج مقاومت فشاری) روی شاخص های حجمی سیمان مصرفی و کربن دی اکسید که از عناصر کلیدی ارزیابی تلقی می شدند انجام شد. استفاده از سیمان پوزولانی با استفاده همزمان از فوق روان کننده با کارایی بالا و میکروسیلیکا این امکان را فراهم کرد تا بتن پرمقاومتی متشکل از سنگدانه های طبیعی معدنی و خردشده حاصل گردد. نتایج دلگرم کننده تری در آزمایش های مقاومت برای بتن حاصل از سنگدانه های خردشده به ویژه گرانیت بدست آمد. ما پی بردیم که استفاده از سنگدانه های با حداکثر اندازه ذره کمتر از ۸ میلیمتر جای ۱۶ میلیمتر با افزایش همزمانی در درصد سیمان سبب افزایش بیشتر مقاومت بتن می شود. کوچک ترین مقدار شاخص های حجمی جزء چسبنده و کربن دی اکسید در نتیجه استفاده از سنگدانه های گرانیت و بازالت با حداکثر اندازه ذره ۱۶ میلیمتر بدست آمد.

Keywords:

بتن پرمقاومت (HSC) , سیمان پوزولانی , حداکثر اندازه سنگدانه , شاخص حجمی جزء چسبنده , شاخص حجمی کربن دی اکسید