لزوم طراحی مجتمع های مسکونی شهر اصفهان بر مبنای تاکید بر منظر و سیمای شهری بومی

سکونتگاه انسان با هر شیوه ی معماری، تجسم و تبلور رفتارهای اوست که در چارچوب روابط متقابل انسان و محیط و بر حسب شرایط محیط طبیعی، اجتماعی، فرهنگی، تاریخی، اقلیمی و... سازمان می یابد. معماری مسکن شهر اصفهان از هنرهای کهن و با اصالت فرهنگ ایران زمین بوده که همواره در راستای منظر و الگوهای بومی در امر طراحی و ساخت، قدم برداشته است. منظر بومی مولفه ای است جدایی ناپذیر از بوم یک منطقه و آفرینش تجلیات متنوع در آن منطقه است و نشان دهنده ی پتانسیل خاص خود در انتخاب و چگونگی برخورد با قابلیت های محیط و حفظ و معرفی شناسه های وجودی آن محیط است. پژوهش حاضر به لزوم طراحی مجتمع های مسکونی شهر اصفهان با تاکید بر منظر و سیمای شهری بومی می پردازد. براساس نتایج، اگر فضای پایش شده و منظم و چشم نواز در سیما و منظر یک مجتمع مسکونی، مبتنی بر اصول بوم گرایی صورت پذیرد، علاوه بر هویت دهی به معماری معاصر، اثرات مطلوب بر شهروندان دارد و باعث شکل گیری رفتارهای مناسب در فضای شهری می گردد. از این رو توجه به سیما و منظر شهری بومی در طراحی مجموعه های مسکونی دارای اهمیت است.