فریما خدری - کارشناسی ارشد معماری داخلی، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد چالوس،ایران

امروزه یکی از مسائلی که دغدغه معماران و طراحان داخلی در حوزه مسکن می باشد، ارتقا کیفی تعاملات اجتماعی میان ساکنین ساختمان ها و در ادامه آن پایداری اجتماعی مطلوب می باشد که در طراحی فضاهای سکونتی به آن توجه لازم مبذول نمی گردد.حال در این راستا یکی ازراهبردهایی که باعث ارتقا پویایی فضا و در ادامه آن افزایش تعاملات اجتماعی می گردد، انعطاف پذیری فضا و طراحی مدولار فضای داخلی می باشد. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی بر آن است تا ارتقا پایداری اجتماعی در مسکن معاصر از طریق طراحی مدولار و انعطاف پذیر بپردازد.نتایج حاصل از پژوهش بیانگر آن است به منظور ارتقا پایداری اجتماعی در مسکن معاصر بایستی طراحی فضاها پویا و سیال باشد. در این راستا توجه به مولفه های کالبدی از جمله قابلیت توسعه فضا و چند عملکردی بودن فضا و توجه به مولفه های روانشناختی از جمله ارتقا حس تعلق به مکان از پر اهمیت ترین راهبردهای ارائه شده می باشد.

طراحی مدولار، انعطاف پذیری،پایداری اجتماعی، مسکن