سمانه داودی - دانشجوی کاردانی ناپیوسته معماری، موسسه آموزش عالی رسام، واحد کرج
حسین طاهری - دکتری تخصصی گروه معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج-

هر مقاله درصد مهمی از هر جامعه را معلولین (جسمی-حرکتی) تشکیل می دهند که به رغم محدود شدن توانایی هایشان در انجام بسیاری از فعالیت ها، نمی توان از استعدادهایشان در اجتماع صرف نظر کرد. از آنجا که، تربیت کودکان با نیاز در جمع بودن و در یک کلام، اجتماعی بودن انسان ها رابطه ی نزدیکی دارد؛ فضاهای آموزشی و مدرسه، مهمترین فضا برای شکل گیری و تعامل پذیری می باشد. درواقع مدرسه فراتر از اهداف آموزشی، باید به خواسته های اجتماعی، فرهنگی و روانی کودکان نیز پاسخ دهد. در این تحقیق بر آن شدیم تا به وضعیت ساختار مدرسه و نحوه یادگیری کودکان معلول بپردازیم. در این پژوهش، با استفاده از روش تحقیق- توصیفی از نوع کتابخانه ای سعی شده است به بررسی زیرساخت های مدارس حال حاضر بپردازیم و بررسی کنیم که تا چه میزان شرایط موجود پاسخگو نیازهای دانش آموزان معلول است و علاوه بر این بررسی می کنیم که در صورت نیاز به تغییرات ساختاری، چه برنامه هایی می توان برای بهبود شرایط مدارس در راستای استفاده ی کودکان دارای معلولیت اعمال کرد. نتایج پژوهش حاکی از آن بود که تقریبا هیچ یک از مدارس ایران برای معلولین مناسب سازی نشده اند و دانش آموزان دارای معلولیت با مشکلات عدیده ای در مدارس مواجه هستند. دستاورد نهایی مقاله، ارائه راهکارهایی در جهت بهبود شرایط مدارس در راستای استفاده ی کودکان دارای معلولیت می باشد.

ساختار مدرسه. یادگیری. معلول (جسمی، حرکتی). دانش آموزان.