گوهر شریفی - دانش آموخته دکتری تخصصی زبان شناسی همگانی، گروه زبان شناسی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

نمود، نظامی دستوری است که با زمان در پیوند است و بر اساس آن، گوینده می­تواند چگونگی توصیف ماهیت زمانی یک موقعیت را برگزیند. جایگاه ساختاری نمود و تعامل آن با فرافکن­ های نقش­ نمای دیگر بر پایه نظریه نحوبنیاد صرف توزیعی، موضوعی است که در این پژوهش به آن پرداخته می­شود. با فرض اینکه گروه فعلی در زبان فارسی، دارای ساختاری سه­­ لایه­ ای است و گروه ریشه، گروه فعلی کوچک و گروه جهت را در بر دارد، و با استناد به فرایندهای پسانحوی ادغام صرفی و هم جوشی که صرف توزیعی به آن قائل است، نشان خواهیم داد که فرافکن نمود بر فراز فرافکن جهت و ذیل فرافکن زمان قرار دارد. افزون بر این، همین فرایندهای پسانحوی نشان می­دهند که فرافکن نمود ناقص نسبت به نمود کامل، رابطه نزدیک­تری با فعل دارد. 

صرف توزیعی, گروه جهت, گروه فعلی کوچک, نمود کامل, نمود ناقص