جلیل ایمانی هرسینی - استادیار دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران ، ایران
آیدا اشجعی - دانشجوی دکترای علوم و مهندسی محیط زیست ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران ، ایران

بیابان زایی بعد از دو چالش تغییر اقلیم و کمبود آب شیرین به عنوان سومین چالش مهم جامعه جهانی در قرن ۲۱است. استفاده ی غیر منطقی انسان از زمین منجر به بروز پدیده ای به نام تخریب سرزمین شده است. تخریب سرزمینهمراه با تغییر اقلیم تهدیدات فزایندهای می باشند که امنیت بشر، معیشت جوامع، تولید غذا، میزان آب در دسترس،عملکردهای بومشناختی اراضی را تحت تاثیر قرار می دهند. روند تخریب سرزمین در سراسر جهان و بالخصوص کشورهایدر حال توسعه که پتانسیل بالقوهی بالایی در تخریب دارند با آهنگ رو به رشدی در حال افزایش است. شکل گیریکنوانسیون مقابله با بیابان زایی به منظور کاهش مساحت اراضی تخریب شده در سطوح ملی و بین المللی، ترغیب و ایجادبستری به منظور مشارکت جوامع محلی، بهبود شرایط زندگی جوامع، حفظ و احیا اراضی و بهره وری از خاک بخشی ازفعالیت های این کنوانسیون در اراضی خشک است. رویکرد جهان عاری از تخریب سرزمین به عنوان دستاورد اینکنوانسیون در پاسخ به زوال بهره وری از سرزمین و در راستای دستیابی به توسعه ی پایدار شکل گرفت. کشورهای عضوکنوانسیون با اجرای تعهدات خود نقش به سزایی در معکوس و توقف تخریب اراضی و جلوگیری از کاهش تنوعزیستیدارند. پژوهش علمی ترویجی حاضر با استناد بر مطالعات کتابخانه ای، مقالات داخلی و خارجی، پایگاه های اطلاعات الکترونیکی سعی در ارائهی اهمیت و لزوم توجه به رویکرد جهان عاری از تخریب سرزمین را دارد. همچنین در اینپژوهش به عنوان مطالعه ی موردی راهکاری که در برخی کشورهای آفریقایی به منظور مقابله با تخریب سرزمین به کارگرفته شده است شرح داده می شود.

کنوانسیون مقابله با بیابانزایی، تخریب سرزمین، کشورهای آفریقایی، جهان عاری از تخریب سرزمین