سهیلا هدایتی مقدم - دانشجوی دکترای روانشناسی
حسین مهدیان - استادیار گروه روانشناسی، واحد بجنورد،دانشگاه آزاد اسلامی،بجنورد، ایران

پژوهش حاضر با هدف تعیین مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان مبتنی برپذیرش و تعهد بر فرسودگی زناشویی و کیفیت زندگی زوجین متقاضی طلاق انجام گردید. روش پژوهشحاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری این پژوهش شامل زوجین متقاضی طلاق در مراکز مشاوره شهر بابل بوده است. برای گردآوری اطلاعات ازپرسشنامه های فرسودگی زناشویی و کیفیت زندگی استفاده شد. در این پژوهش با استفاده از روش نمونه-گیری در دسترس ۴۵ نفر از زوجین متقاضی طلاق انتخاب شدند، با گمارش تصادفی ۱۵ نفر در گروهآزمایش اول، ۱۵ نفر در گروه آزمایش دوم و ۱۵ نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. هر دو گروه مورد پیش-آزمون قرار گرفتند. سپس پروتکل درمانی درمان شناختی رفتاری و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهدبرای آزمودنی های گروه تحت درمان انجام گرفت و گروه کنترل تحت هیچ درمانی قرار نگرفت. بعد ازاتمام جلسات درمان، آزمودنی های هر سه گروه به پرسشنامه ها پاسخ دادند. نتایج یافته ها نشان داد کهمیانگین نمرات فرسودگی زناشویی و کیفیت زندگی در پس آزمون گروه آزمایش نسبت به پیش آزمونمعنی دار بوده است. بنابراین بین اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد برفرسودگی زناشویی و کیفیت زندگی زوجین متقاضی طلاق متفاوت است.

درمان شناختی رفتاری، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، فرسودگی زناشویی، کیفیت زندگی، زوجین متقاضی طلاق