اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر تکانشگری در افراد متاهل با سابقه خودکشی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر تکانشگری در افراد متاهل با سابقه خودکشی بود.این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود.جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه افراد متاهل دارای سابقه خودکشی است که بیماری آنها توسط متخصص تشخیصداده شده و در شش ماهه دوم سال ۱۳۹۹ تا اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۰ به مراکز روانپزشکی شهرستان ساری جهتدریافت خدمات درمانی مراجعه نمودند. در این پژوهش از روش نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند استفاده شد. ابتدا ۵۰نفر از افراد جامعه آماری به عنوان نمونه انتخاب شدند که از بین آنها ۳۰ نفر بر اساس نمره آنها در پرسشنامه به عنواننمونه انتخاب شدند و با گمارش تصادفی ۱۵ نفر در گروه آزمایشی و ۱۵ نفر در گروه کنترل جایگزین شدند. روشگردآوری داده ها شامل دو روش کتابخانه ای و میدانی بوده اند. جهت جمع آوری دادهها از پرسشنامه تکانشگری (ارنستبارت و همکاران، ۲۰۰۴) استفاده شده است. به علت استاندارد بودن پرسشنامه روایی صوری آنها توسط اساتید راهنما ومشاور مورد تایید قرار گرفت. آزمودنی های گروه های آزمایشی به مدت ۸ جلسه ی ۷۰ دقیقه ای و هفته ای ۲ جلسه در۱ ماه مداخلات مربوط آموزش درمان متمرکز بر شفقت را بر اساس طرح درمان گیلبرت (۲۰۱۸) دریافت کردند. درحالیکه گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. تجزیه و تحلیل داده ها به دو روش توصیفی و استنباطی انجام شد. درتحلیل توصیفی از میانگین، انحراف معیار، جداول استفاده گردید و در آمار استنباطی با رعایت مفروضه ها و با استفاده ازنرم افزار SPSS نسخه ۲۴ از تحلیل کوواریانس آنکووا و مانکوا استفاده گردید. نتایج نشان دادند درمان متمرکز بر شفقت بر تکانشگری در افراد متاهل با سابقه خودکشی موثر است.

Keywords:

تکانشگری , درمان متمرکز بر شفقت , خودکشی