توسعه هویت ملی با خاطره جمعی و نوستالژیای دیجیتال در استقرار حکمرانی فضای مجازی در گام دوم انقلاب اسلامی ایران در دانشگاه آرمانی

این مطالعه بهروش چندرشته ای کتابخانه ای و با رویکردی تحلیلی انجام شد. در گام دوم انقلاب بعد از تجربیات گران بها و موفقیتهای گام اول نیازمند تحول اساسی در ساختارهای دیوان سالاری ناکارآمد به جامانده از دوران گذشته هستیم. ساختارهایی که مانعجدی بر سر راه بسیاری از ابتکارات و حرکت های خودجوش مردمی هستند و مسیر را برای اتفاقات بزرگ و حیاتی بسته اند.رسیدن به این تحول، مستلزم مردمی سازی حکمرانی و نقش آفرینی پیوسته و دائمی مردم است. نقش گذشته و نوستالژیای جمعیدر شکل گیری هویت و شخصیت ایرانیان به عنوان یک پارامتر کلیدی باید در نظر گرفته شود. خطوط فکری و عملی ما ایرانیانهرگز مستمر و ادامه دار نبوده و در مقاطع مختلف تاریخی دچار گسست و نابودی شده است. اندیشه ها، خدمات، بناها و آثارسلسله های قبلی و مردمان گذشته با ظهور نظام های فکری و افراد جدید به کلی مورد تناقض، انکار و فراموشی قرار می گیرند.نسل جدید چه نشانه ها و اشتراکاتی از نسل قبلی دارد، نشانه شناسی و عناصر بصری نسل های قبلی و حتی دهه ها در حال دورشدن و غریبه شدن هستند. شیوه پرداختن به گذشته سرشار از ستایش بی دلیل، بیان شاعرانه یا سرسپردگی محض به عناصر و نشانههای یک دوره یا زمانه است، یکی صرفا نوستالژی و خاطره را مربوط به قبل از انقلاب می داند و دیگری تنها دهه شصت به بعد وسریال ها و محتوایش را واجد ارزش می داند. برنامه ها و آدم ها با ساختن چنین برنامه هایی از خاطرات مردم وسیله ای براینمایش و طرفدار جمع کردن استفاده می کنند و این وسط تنها خاطره، گذشته و آینده است که قربانی شده است. تاریخ و گذشتهدر حال تبدیل شدن به آرشیو و بایگانی می باشد. نوستالژی همیشه خودش را با مفهوم گذشته، حسرت، بازگشت به عقب و غمغربت نشان می دهد، اما نیرویی در نوستالژی وجود دارد که "فرابشری" و رو به سوی آینده است، نوستالژی هایی که از گذشتهچراغی برای حرکت به آینده می سازند.

Keywords:

خاطره جمعی , حکمرانی مجازی , گام دوم انقلاب , حلقه های میانی , نوستالژیا