خشایار سائدی - هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی

سبک یک سویه که در روش های سنتی تدریس دستور زبان به کار گرفته می شد به جداسازی ساختارهای دستوری از متن در کتاب های درس منجر شد. بدین معنی که به فراگیران، جملات مجزا داده می شد که از آنها انتظار می رفت از طریق تمرین هایی مانند تکرار، تغییر وضعیت، دگرگونی ساختاری آنها را ملکه ذهن خود کنند. هدف از این تمرینات این بود که بر فراگیران تسلط صوری و بیانی به زبان پیدا کنند : اما انها اغلب فرصتهای کشف ساختارهای دستوری در متن را پیدا نمی کردند و در نتیجه پیدایش مهارت های رویه ای ( فابلیت استفاده از زبان برای برقراری ارتباط ) از حد معمول مشکلی تر می شد زیرا فرصت درک ارتباط اصولی که بین شکل ساختارها، معنای آنها و کاربردشان وجود دارد ایجاد نمی شد. در تحقیق فعلی روش رویه ای تدریس دستور زبان با روش سنتی آن از نظر تاثیرشان بر روی دو گروه از دانشجویان مقایسه شده است . نتایج تحقیق نشان می دهد که دانشجویانی که دستور زبان را براساس روش رویهای می آموزند به طور قابل ملاحظه ای توانایی نگارش در سطح بالاتر نسبت به گروه دیگر کسب می کنند.

تدریس, دانشجویان, مهارت نگارش