درآمدی بر روشهای اقتصادی مدیریت بار الکتریکی: رهیافت خود جیره بندی

امروزه یکی از مشکلات صنعت برق و بویژه بازارهای لحظه ای برق، تامین انرژی الکتریکی مورد نیاز در طی دوره پیک است. به روش سنتی حل این مشکل، احداث نیروگاههای جدید و افزایش ظرفیت تولید انرژی الکتریکی است. راه حل اقتصادی دیگر مدیریت سمت تقاضا[۱] از طریق مدیریت بار می باشد. روشهای متفاوتی برای مدیریت بار از بعد فنی، همانند کنترل مستقیم وجود دارد؛ اما از بعد اقتصادی (از طریق ایجاد انگیزه قیمتی و غیر قیمتی) می توان مدیریت بار را اجرا کرد، یکی از روشهای اقتصادی مدیریت بار که ریشه در نظریات بخش عمومی دارد روش خود جیره بندی[۲] است. روش تحقیق این مقاله از نوع توصیفی مبتنی بر روش تحلیل محتوا است و سعی می شود ضمن معرفی این روش به عنوان یک روش کارآمد با بررسی مقالات بنیادی سیر تکامل این مدل در اقتصاد طی سه دهه اخیر ارائه شود. بر اساس یافته ها، مطالعه ادبیات اقتصادی موجود در این زمینه را می توان به دو دوره ۱۹۷۸ تا ۱۹۹۰ (دوره معرفی مدل خود جیره بندی) و دوره ۱۹۹۰ تاکنون (توسعه و کاربرد مدل) تقسیم کرد.   [۱]. Demand Site Management(D.S.M) [۲]. Self-Rationing

Keywords:

ایران , صنعت برق , مدیریت بار الکتریکی , خود جیره بندی , قیمت گذاری , قطع بار , تابع رفاه اجتماعی