گسترش جریانهای تجاری و تاثیر آن بر همگرایی درآمدی میان ایران و کشورهای خاورمیانه

هدف این مطالعه بررسی تاثیر تشکیل یک پیمان تجاری منطقه­ای شامل ایران و کشورهای خاورمیانه برگسترش روابط تجاری وهمگرایی درآمدی این کشورها است. بدین منظور از یک مدل جاذبه تجاری که امکان برآورد جریانهای تجاری دو جانبه را با بکارگیری عوامل تاثیرگذار اقتصادی و غیراقتصادی هر جفت شریک تجاری؛ از قبیل ویژگیهای ساختار اقتصادی، سطوح روابط سیاسی و مراودات فرهنگی، دین، خط و زبان، شاخص توسعه انسانی،  فاصله جغرافیایی و همچنین عامل یکپارچگی کشورهای مورد نظر در قالب یک اتحادیه منطقه­ای را فراهم می­آورد، استفاده شده است. از آنجایی که در این مطالعه از داده­های اقتصادی دوازده کشور شریک تجاری ایران[۱] در دوره زمانی ۱۹۹۳تا ۲۰۰۳ استفاده شده است، برآورد مدل به روش داده­های تابلویی صورت­گرفته­است. نتایج برآوردی نشان می­دهند که یکپارچگی اقتصادی در بین کشورهای مورد بررسی می­تواند حجم جریانهای تجاری دوجانبه آنها را افزایش دهد، اما همگرایی درآمدی میان آنها را به دنبال ندارد. [۱]. امارات متحده عربی، اردن، بحرین، ترکیه، عربستان، کویت، عمان، سوریه، لبنان، مصر، قبرس، یمن.

Keywords:

ایران , تجارت خارجی , ترتیبات تجاری- منطقه ای , همگرایی درآمدی , مدل جاذبه , داده های تابلویی