حامد اسکندری دامنه - دانشجوی دکترای احیای مناطق خشک و کوهستانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
غلامرضا زهتابیان - استاد احیای مناطق خشک و کوهستانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
حسن خسروی - دانشیار احیای مناطق خشک و کوهستانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
حسین آذرنیوند - استاد احیای مناطق خشک و کوهستانی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
علی اکبر براتی - استادیار توسعه کشاورزی، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

در این پژوهش تغییرات متوسط دما و بارش ماهانه دو ایستگاه سینوپتیک بندرعباس و میناب در دو دوره زمانی (۲۰۱۵-۲۰۴۴ و ۲۰۷۴-۲۰۴۵) و بر اساس خروجی مدل گردش عمومی جو CanESM۲ و سه سناریو RCP۲.۶، RCP۴.۵ و RCP۸.۵ مورد بررسی قرار گرفت. سپس با استفاده از آزمون من-کندال، روند این دو پارامتر ارزیابی شد. همچنین داده های شبیه سازی شده توسط این مدل ها با داده های مشاهداتی با استفاده از ضرایب (NS, R۲ ,RMSE) مورد ارزیابی قرار گرفتند. بررسی این ضرایب، نشان دهنده توانایی بالای مدل SDSM در مدل سازی پارامتر بارش و دما در هر دو ایستگاه می باشد. همچنین نتایج نشان داد که بارش سالانه در سناریو RCP۲.۶ ایستگاه سینوپتیک بندرعباس و در سناریو RCP۴.۵ و RCP۸.۵ ایستگاه میناب کاهش می یابد و بیشترین کاهش در مولفه بارش در ایستگاه سینوپتیک میناب اتفاق می افتد. مقادیر درجه حرارت متوسط در دوره آتی در سناریوی انتشار RCP۸.۵ بیشتر از سایر سناریوهای انتشار می باشد. به طور کلی، این نتایج نشان می دهد که مقادیر درجه حرارت در ابتدای قرن ۲۱ در دشت میناب افزایش پیدا خواهد کرد، ولی مولفه بارندگی تنها در سناریو RCP۲.۶ افزایش می یابد. در حالی که در میانه قرن (۲۰۴۵-۲۰۷۴) در ایستگاه سینوپتیک میناب و بندرعباس تنها در سناریو RCP۲.۶، شاهد کاهش دما در مقیاس سالانه می باشیم. لذا با کاهش بارش و افزایش دما و نقش آن ها در افزایش میزان تبخیر و تعرق، پیشنهاد می گردد، برنامه ریزان به دنبال راهکار هایی برای مدیریت بهتر منابع آب و اصلاح روش های بهره برداری از آن به ویژه در بخش کشاورزی، باشند و خود را با شرایط آینده تطبیق دهند.

تغییر اقلیم, گزارش پنجم, سناریو, مناطق خشک