عوامل فرهنگی شادمانی اجتماعی (مطالعه موردی: جوانان شهر اصفهان)

یکی از نیازهای اساسی انسان که می تواند در جنبه های اجتماعی، فرهنگی زندگی او تاثیر داشته باشد، احساس شادمانی و نشاط است. پژوهش حاضر به بررسی عوامل موثر در احساس شادمانی در ساکنان شهر اصفهان پرداخته است. جامعه آماری پژوهش شامل جمعیت ۱۵ تا ۲۹ سال اصفهان است که حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران به تعداد ۶۰۰ نفر، با استفاده از روش نمونه گیری سهمیه ای متناسب با حجم و سپس تصادفی اتفاقی انتخاب شد. چارچوب نظری شامل نظریات دورکم، بوردیو، سیلگمن و الیسون البته نظریه غالب بوردیو است. در محاسبه پایایی کل، مقادیر آلفای کرونباخ برای کل پرسشنامه و شاخص های پژوهش از مقدار ۷/۰ بیشتر است. نتایج تحقیق نشان داد میزان احساس شادمانی بیشتر نمونه آماری (۵/۷۵) متوسط بود و همچنین بین دین داری ۳۸/۰r=، سرمایه فرهنگی ۴۱/۰r=، برنامه های رسانه های جمعی ۴۷/۰r= و امکانات تفریحی و رفاهی ۶۳/۰r= همبستگی مثبت و متوسط وجود دارد و بین جنس، سن، تحصیلات، درآمد، شغل و احساس شادمانی نیز رابطه دیده می شود. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که ضرایب کلیه متغیرهای مستقل در مدل رگرسیونی برازش شده، در سطح خطای ۰۵/۰ معنی دار هستند (۰۵/۰ p <) و چهار متغیر اصلی و مستقل تحقیق ۹/۲۸ درصد تغییرات شادمانی را تبیین نموده و بیشترین تاثیر نیز مربوط به متغیر مستقل دین داری و رسانه های جمعی بوده است.

Keywords:

واژگان کلیدی: شادمانی , سرمایه فرهنگی , دین داری , رسانه , امکانات رفاهی و تفریحی و جوانان