عسل رجاییان - کارشناس ارشد، دانشگاه پیام نور، مدرس گروه تربیت بدنی، واحد تهران جنوب، تهران، ایران (نویسنده مسئول) E-mail: rajaean۲@gmail.com
هادی زاهدی - دانشجوی دکتری، فیزیولوژی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران مرکز، تهران، ایران
مهسا مرتضاییان - کارشناس ارشد، مدیریت ورزشی ، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه الزهرا (س)، تهران، ایران
شهاب پروین پور - استادیار ،گروه رفتار حرکتی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

هدف پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه آمادگی جسمانی و سلامت روان کوه­نوردان سالمند و سالمندان فعال و غیرفعال مناطق مختلف شهر تهران بود. بدین منظور سالمندان در بوستان­ها و مناطق مرتفع شهر تهران به طور تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی­ها بر اساس فعال بودن و نوع فعالیت، در سه گروه کوه پیما (۱۵n=)، فعال غیر کوه پیما(۱۴n=) و غیر فعال (۱۴n=)، قرار گرفتند. پس از تکمیل پرسشنامه­ سلامت عمومی (GHQ-۲۸)، عوامل مختلف آمادگی قلبی- تنفسی، جسمانی و حرکتی شامل درصد چربی بدن، فشارخون، ضربان قلب، BMI  و آزمون اصلاح شده بالک روی نوارگردان، مورد ارزیابی قرار گرفت. از روش آماری آنوای یک طرفه برای تجزیه و تحلیل داده­های فیزیولوژیکی و از روش تحلیل واریانس چند متغیره (مانوا) برای تحلیل اطلاعات پرسشنامه سلامت عمومی استفاده شد. یافته­های پژوهش  نشان داد بین میانگین ظرفیت هوازی سه گروه  تفاوت معنی داری (۰۱/۰ ≤ P) وجود داشت  و گروه کوهپیما ظرفیت هوازی بهتری داشت. همچنین، تفاوت معناداری در مولفه های نشانگان جسمانی، اضطراب، اختلال در کارکرد اجتماعی، افسردگی و نمره کلی سلامت عموم ( ۰۵/۰ ≤ P) سه گروه وجود داشت. به عبارت دیگر، نمره کلی سلامت عمومی در گروه کوهپیما بهتر از گروه­های دیگر بود. با توجه به نتایج این پژوهش پیشنهاد می شود که سالمندان برای افزایش طول عمر و بهبود سلامت روانی، به طور منظم در فعالیت­های بدنی شرکت کنند.

واژگان کلیدی: آمادگی جسمانی, سلامت روان, سالمند و کوه نورد