نرگس درویشی جزی - کارشناسی ارشد روانشناسی مثبت گرا ، دانشگاه پیام نور واحد نطنز، ایران
نیلا علمی منش - دکتری روانشناسی سلامت، دانشگاه پیام نور تهران، ایران

هدف پژوهش مقایسه بررسی اثربخشی آموزش خودگوئی درونی مثبت و خودکنترلی بر تحمل پریشانی زنان دارای بیماری ام اس انجام شد. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون در دو گروه آزمایش و کنترل است. جامعه پژوهش زنان دارای بیماری ام اس شهر اصفهان بوده است. حجم نمونه ۶۰ نفر بود که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه ۲۰ نفری در قالب ۲ گروه آزمایش (یک گروه تحت آموزش خودگوئی درونی مثبت و گروه دیگر تحت آموزش خودکنترلی) و یک گروه کنترل گمارش شدند. هریک از گروه های آزمایش به مدت ۸ هفته آموزش دیدند. به منظور سنجش تحمل پریشانی از ابزار تحمل پریشانی هارینگتون ( ۲۰۰۵ ) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ و آزمون تحلیل کوواریانس انجام شده است یافته ها: یافته ها نشان داد آموزش خودگوئی درونی مثبت و خودکنترلی باعث افزایش تحمل پریشانی در زنان دارای بیماری ام اس شده است. همچنین، بین اثربخشی این دو روش تفاوت وجود دارد و تاثیر آموزش خود کنترلی بر تحمل پریشانی بیشتر است ( ۰۰۱ / ۰ > P ). نتیجه گیری: با توجه به اثربخشی آموزش های خودگوئی درونی مثبت و خودکنترلی برتحمل پریشانی زنان دارای بیماری ام اس، مطلوب است مشاوران و درمان گران در زمینه خودگوئی های درونی مثبت و خودکنترلی هیجانی دوره های آموزشی برگزار کنند.

تحمل پریشانی، خودگوئی درونی مثبت، خود کنترلی، بیماری ام اس