لیلا غلامحسینی - دانشگاه علوم پزشکی ایران
محمد حنیفه مقدس - دانشگاه علوم پزشکی ارتش
امید علی وندایی - دانشگاه علوم پزشکی ارتش

مقدمه و هدف: هر حرفه ای که به طور مستقیم با ارباب رجوع برخورد دارد، نیازمند اخلاق می باشد. هرچند اخلاق در همه مشاغل ضروری است، اما در حرفه پرستاری این عامل ضرورت بیشتری دارد. رفتار معنوی و توام با مسئولیت پرستاران با بیماران،  نقش موثری در بهبود و بازگشت سلامتی آنان دارد،  لذا حرفه پرستاری بر پایه اخلاق استوار است.  به عبارت دیگر اخلاق پرستاری،  مجموعه تظاهرات رفتاری پرستار در جریان فعالیت حرفه ای خویش که باید به صورت ارتباطات فردی در رابطه با بیمار،  بستگان بیمار،  جامعه، همکاران و..... تجلی کند گفته می شود. مواد و روش ها: پژوهش حاضر حاصل یک مطالعه مروری می باشد که بر پایه اطلاعات جمع آوری شده از جستجوی منظم منابع پایگاه های اینترنتی از جمله Google scholar, Magiran، SID و تحقیقات منتشر شده مرتبط با موضوع و مطالعات کتابخانه ای انجام شده است. یافته ها: اخلاق پرستاری را می توان به دو بخش اخلاق حرفه ای و اخلاق انسانی و اسلامی تقسیم کرد. رعایت معیارهای اخلاقی در فعالیت پرستاری از سایر موارد مراقبتی، حساس تر و مهم تر می باشد. ماهیت ذاتی پرستاری احترام به حقوق انسان از جمله حقوق فرهنگی، حق زندگی و انتخاب، احترام به شان و رفتار توام با احترام است. پرستاران به عنوان یک گروه بزرگ حرفه ای در قلمرو علوم پزشکی، در تعامل با سایر کارکنان سازمان نیازمند مسیری مشخص و روشن هستند تا با آرامش خاطر به ارائه خدمات به بیماران بپردازند. بحث و نتیجه گیری: سرمایه گذاری در بعد صلاحیت اخلاقی پرستاران راهی برای ارتقاء کیفیت خدمات پرستاری می باشد.  بدین جهت توسعه ی اخلاق پرستاری یک اقدام فرعی و دست دوم نیست،  بلکه ضرورتی برای ارتقاء حرفه ای و بهبود خدمات  است.  با این وجود،  توسعه ی اخلاق پرستاری هنگامی که نهادینه شده باشد بهتر صورت می گیرد، چرا که تصمیم گیری اخلاقی در شرایط واقعی فقط با شناخت مفاهیم اخلاقی و دانستن ارزش ها مقدور می باشد.

nursing, professional morality, codes of morality, پرستاری, اخلاق حرفه ای, کدهای اخلاقی