اثرات استفاده از هورمون جفت انسانی (HCG )در بعد از جفت گیری بر بازده تولیدمثل گوسفندان

در سیستمهای مختلف گوسفندداری، عملکرد تولیدمثلی در کنار تولید شیر، گوشت و پشم، یکی از مهمترین تولیدات است و باعث به صرفه بودن واحد تولیدی می شود. در گوسفندان یکی از عوامل مهم باروری، تلفات رویانی طی سه هفته ی ابتدایی آبستنی است . کمکاری جسم زرد، ناهماهنگی رویانی -رحمی و تکامل ناکافی رویان، عوامل مهم تلفات رویانی هستند که با سیگنال دهی کاهش یافته ی جنینی جهت برقراری آبستنی و اثرات کاهش یافته ی لوتئوتروفیک ، تظاهر می یابد. ناکارآمدی جسم زرد لوتئال عامل رایج تلفات رویانی در گوسفندان است . از دهه ی هشتاد میلادی راهکارهای درمانی مختلفی جهت ارتقا عملکرد جسم زرد، کاهش تلفات رویانی و ارتقا بازده تولیدمثل به کار گرفته شدهاند. در همین راستا هورمونهای لوتئوتروفیک نظیر هورمونهای آزادکننده ی گنادوتروپین ((GnRH یا گنادوتروپین جفت انسان((hCG، طی زمان فاز اولیه لوتئال یا فاز لوتئال تاخیری استفاده شدهاند. این هورمونها به صورت مستقیم یا غیرمستقیم روی تخمدان اثر گذاشته و یک جسم زرد اضافی ایجاد می کنند و سطح پروژسترون سرم را افزایش می دهند . HCG به دلیل مشابهت ساختاری با هورمون لوتئینه کننده((LH می تواند با گیرندههای آن باند شده و سبب فعالسازی گیرنده های LH شود. تزریق HCG به میش های القاء فحلی شده با پروژسترون و eCG (به ویژه ۷ روز پس از جفت گیری)موجب افزایش معنادار و رضایتمندانه ی درصد برهزایی (litter size)، اندازه بره در هنگام تولد و تعداد کل بره زایی و درکل بهبود عملکرد تولیدمثلی میش ها می شود .

Keywords:

گنادوتروپین جفت انسان , گوسفندان , عملکرد تولیدمثل , نرخ برهزایی