فریبا نوعدوست - استادیار گروه زیست شناسی ، دانشکده علوم پایه ، دانشگاه صنعتی خاتم الانبیاء (ص) بهبهان
سمیه دهداری - استادیار گروه مرتع و آبخیزداری، دانشکده منابع طبیعی ، دانشگاه صنعتی خاتم الانبیاء (ص) بهبهان

پوشش گیاهی یکی از مهم ترین ابزارهای ارزیابی اکوسیستم ها به شمار می رود و اغلب از آن همچون معیاری برای ارزیابی و پایش بسیاری از کارکردهای اکوسیستمی استفاده می شود. تحقیق پیش رو، به منظور بررسی عوامل تخریب کننده پوشش گیاهی در حوزه آبخیز پشت تاوه و ارائه راهکارهای مناسب جهت به حداقل رساندن این تخریب ها صورت گرفته است . اطلاعات اولیه با بازدیدهای مکرر از منطقه و صحبت با مردم بومی و همچنین مراجعه به اداره جهاد کشاورزی و منابع طبیعی جمع آوری شده است . نتایج نشان داد که در محدوده حوزه مورد مطالعه تخریب جهت کشت و تبدیل به مزارع و ایجاد تاسیسات و مستحدثات وجود ندارد. بیشترین تخریب در حوزه مورد مطالعه مربوط به چرای بیش از حد، چرای زودرس و همچنین سیل گیری می باشد. به وضوح مشاهده می شود قبل از زمان و تاریخ تعیین شده دام ها وارد مرتع می شوند و مدت زیادی بعد از زمان مشخص شده در مرتع می مانند و این امر باعث از بین رفتن توان تولید و پوشش گیاهی می شود. چرای دام یک عامل تخریبی مشترک در بین عرصه های کشور ایران است . آنچه که مشخص است اثر موزاییکی این عامل تخریبی بر پوشش گیاهی است و از تبعات مستقیم تخریب ، افزایش قابل توجه فرسایش بادی و آبی در منطقه میباشد. مشکل اصلی موجود در حوزه مورد مطالعه نبود امکانات آموزشی و مکانی برای تحصیل افراد روستا می باشد و همین امر باعث شده افراد روستا از تحصیلات پایینی برخوردار باشند. از جمله راههای پیشگیری در منطقه مورد مطالعه می توان به نظارت هرچه بیشتر سازمان های محیط زیست و منابع طبیعی اشاره کرد تا با اعمال قوانین مناسب و اجرای طرح های مرتع داری و آبخیزداری از افزایش این تخریب ها جلوگیری شود .

تخریب ، پوشش گیاهی ، عوامل انسانی