در طول چند دهه گذشته، پیشرفت های فناوری و مدرن سازی به طور همزمان رشد کرده اند. برای مثال، پیشرفتهای بیوتکنولوژی به عنوان ابزاری برای افزایش تولید مواد غذایی مورد استفاده قرار گرفته است. به طور خاص، پیشرفتها در مهندسی ژنتیک، دستکاری محصولات کشاورزی را برای افزایش عملکرد ممکن ساخته است و منابع غذایی را برای جمعیت فزاینده جهان تضمین میکند. با این حال، محصولات تراریخته به خوبی مورد استقبال همه اعضای جامعه قرار نگرفته است و هنوز در مورد مزایای اجتماعی آنها و پیامدهای احتمالی آنها بر سلامت انسان تردید وجود دارد. علاوه بر این، مزایای مدرنیزاسیون کشاورزی تنها به نفع کشورهای توسعه یافته بوده است، در حالی که مردمی که در کشورهای در حال توسعه و توسعه نیافته زندگی می کنند از گرسنگی ، سوء تغذیه و فقر بی حد و حصر رنج می برند. از این رو، نیاز به ایجاد سیاستها یی وجود دارد که تضمین کند پیشرفتهای بیوتکنولوژی به شیوه های کشاورزی بهتری تبدیل می شود که میتواند تقاضای مواد غذایی در حال رشد را برآورده کند. با این حال، فرآیند نوسازی کشاورزی باید در نظر داشته باشد که توسعه پایدار در جوامع مدرن ضروری است و تمایل روزافزونی به مصرف غذاهای به اصطلاح ارگانیک بر اساس این ایده وجود دارد که این غذاها کیفیت بالاتری دارند و تولیدات کشاورزی منطقه را تحریک میکنند.