روانشناسی عرفانی دین براساس نظریات یونگ در دفتر ششم مثنوی

تجربه عرفانی از دین، یعنی مواجهه با امر مقدس و درک حضور وجود او، که به صورت فردی و یا جمعی، در درون افراد بروز و ظهور می یابد، در روانشناسی، این تجربه عرفانی ، نوعی گرایش درونی و فطری به شمارمی رود. یونگ بر این نکته تاکیدمی ورزد که تجربه عرفانی از دین، نوعی تجربه مینوی و مقدسی است که در ضمیر خودآگاه و عمدتا ناخودآگاه جمعی بشر، نهادینه­شده­است. کارل گوستاو یونگ (۱۹۶۱- ۱۸۷۵ م) روانشناسی سوئیسی و پایه گذار روانشناسی تحلیلی، با طرح نظریه کهن الگوهای ناخودآگاه جمعی، سعی کرد پنجره ای نوین به سوی عرفان بگشاید؛ زیرا، بر تجربیات طبیعی و خودانگیخته تمرکز دارد، به ویژه در رویاها و تخیلاتی که به نظرمی رسد با عرفان اسلامی، تقویت می شوند. مولانا نیز، ایمان و تجربه عرفانی از دین را، از جنس عشق می داند که به طور فطری و غریزی، در سرشت انسان به ودیعت نهاده­شده­است و کشش و جذب روحی به سوی مبدا و اصل که در عرفان اسلامی، مطرح می شود، ناشی از همین تفکر است؛ او عشق را، محرک روح انسانی در سبب جذب روح به نوای الهی و عرفانی، در مسیر رسیدن به تجارب عالی ایمانی می بیند. این مقاله، برپایه مطالعه موردی آرای کارل گوستاو یونگ درباره تجربه عرفانی از دین و اندیشه های مولانا در دفتر ششم مثنوی به این پرسش پرداخته­است که دو رویکرد متفاوت روانشناختی و عرفان نسبت به دین، در چه وجوهی از یکدیگر متمایزمی شوند و در چه وجوهی به یکدیگر نزدیک هستند. برای پاسخ به این پرسش، مقاله با اشاره به روانشناسی عرفانی دین از دیدگاه یونگ و مولانا، نتیجه گرفته­است که  فطری­بودن دین و عرفان، یکی از نکات مشترک اندیشه مولانا و روان شناسی یونگ، در تجربه امر مقدس است.

Keywords:

یونگ , تجربه عرفانی , دین , عرفان اسلامی , کهن الگوی جمعی , مثنوی مولانا