امیر صالحی - کارشناس عمران – عمران دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب

خلاصه تجارب جهانی موید وجود رابطه مثبت بین شهرنشینی و توسعه می باشند. از سوی دیگر، شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه از "تئوری تسلط تک شهری" تبعیت می کنند، به عبارت دیگر، مواهب توسعه بین مناطق مختلف به صورت نابرابر توزیع شده، به همین دلیل یکی از مشکلات اساسی توسعه در کشورهای در حال توسعه، عدم برابری یا حتی نزدیکی سطوح توسعه مناطق مختلف این کشورهاست. معمولا پایتخت و یکی دو شهر بزرگ اغلب امکانات آموزشی، فرهنگی به ویژه اقتصادی را به خود اختصاص می دهند، کارخانه های مادر مانند ذوب آهن، صنایع پتروشیمی، دانشگاههای معتبر، بازارهای بزرگ، بیمارستانهای مجهز، همچنین سینماهای پیشرفته ، کتابخانه های مادر، سالنهای بزرگ تآتر، همه و همه در این چند قطب محدود مستقر می شوند و مابقی نواحی کشور به عنوان اقمار و پیرامونی ( شبیه وضعیتی که کشورهای در حال توسعه در ارتباط با جوامع پیشرفته و صنعتی دارند) فاقد چنین امکاناتی هستند. یکی از دلایل اصلی موجهای مهاجرت به سمت پایتخت در این کشورها همین توزیع نابرابر امکانات و منابع بین قطبهای برخوردار و محروم می باشد. به عبارت دیگر، عدم آمایش و تمرکز گرائی شدید، علت اصلی هجوم به مرکز و ظهور پدیده " شهرهای متورم" در جوامع کمتر توسعه یافته می باشد. شکاف و نابرابری نه تنها در سطح کشور و بین مناطق روستائی – شهری استانها ملحوظ است.

کلمات کلیدی: فرهنگی، اجتماعی، مدیریت شهری، توسعه.