سمیه آهمه - دانشجوی کارشناسی ارشد ، گروه معماری ، واحد پرند ، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران، ایران
مژگان رئوف رحیمی - استادیار گروه معماری ، واحد پرند ، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران ، ایران

رشد روز افزون جمعیت و تمرکز آنها در شهرها آثار مخرب و اغلب فاجعه آمیزی را بر زیستگاه های طبیعی و زندگی بشر می گذارد و شهرها را در معرض بحران های ناگوار از جمله تخریب محیط زیست، و اتمام منابع طبیعی و در نهایت اتلاف سرمایه های طبیعی و انسانی قرار می دهد. از همین رو لازم است در شیوه سنتی مدیریت شهرها تجدید نظر نمود و شیوه های جدید مبتنی بر مدیریت واحد شهری بصورت هوشمند را جایگزین نمود. این شیوه مبتنی بر حفاظت و بهبود منابع طبیعی و فرهنگی، پخش متعادل سودها و هزینه ها، گسترش گزینه های حمل و نقل، اشتغال مسکن، توسعه پایدار و ارتقای بهداشت و سلامت و اجتماع سالم است. امروزه با توجه به مشکلات فزاینده زیست محیطی، کشورهای توسعه یافته محیط زیست را اولویت اول خود قرار داده اند و دیگر پیشرفت های صنعتی و تولیدات صنعتی و میزان مصرف مواد اولیه به عنوان شاخص رشد و پیشرفت یک کشور تلقی نمیشود. امروزه استفاده کلان و خرد از انرژی های پاک، مد نظر است و بسیاری از کشورها در راه ایجاد شهرهای سازگار با محیط زیست هستند تا بتواند در استفاده از انرژی بیشترین صرفه جویی را کنند. همچنین در دهه های اخیر پارادایم شهر الکترونیک که به معنای گسترش مبحث فناوری اطلاعات در گستره یک شهر می باشد با هدف مدیریت شهری مطرح گردیده است. با این حال، اخیرا پارادایم شهر الکترونیک در حال تکامل به پارادایم شهر هوشمند می باشد. شهر هوشمند علاوه بر دارا بودن ویژگی های شهر الکترونیک، افق های نوینی را در برنامه ریزی و مدیریت شهری، پیش روی تصمیم سازان و تصمیم گیران شهری قرار داده است. پژوهش های صورت گرفته در این تحقیق به روش توصیفی ، تحلیلی است. نتایج این تحقیق نشان میدهد علیرغم ادبیات گسترده در مورد مفهوم شهر جدید هوشمند، هنوز یک درک روشن و واضح و اجماع عمومی در اینباره وجود ندارد و نکته کلیدی این است که شهرها باید پاسخگوی تغییرات زمینه ای که در آن عمل می کنند، باشند و اینکه چه چیزی باید به عنوان هوشمندسازی در شهرها در نظر گرفته شود.

شهر هوشمند، محیط زیست، طراحی شهری ، انسان و طبیعت، چارچوب های شهر هوشمند