تصورات نجومی

بازتاب­ های نجومی را می­ توان شرح حال (سرگذشت) اجرام نوری نجومی دانست که رو به خاموشی می­ روند و از آن­ ها فقط خاطره خوشی در ذهن ما باقی می­ ماند. در این فصل به حالتی از ستاره­ شناسی با تلسکوپ می­ پردازیم که دیدن آنها با چشم غیرمسلح امکان ندارد. تصاویری که به آن اشاره شد تصاویر سحابی­ ها هستند. مجموعه ­ای به هم پیوسته، جالب و جذاب که حضور اجسام تاریک را در فضای که ما از آن اطلاع نداریم خبر می ­دهند. اولین ستاره ­شناسان مجهز به تلسکوپ اشیاء مبهم و منبسط شده­ ای را بین ستارگان مشاهده نمودند که آن­ها را سحابی نامیدند (واژه لاتین برای قسمت­ های تیره ابرها). حتی قبل از اختراع تلسکوپ، سحابی آندرومدا و توده ­های ابری ماژلانیک را با چشمان غیرمسلح و به شکل لکه­ های پررمز و راز دایمی همراه با نور ضعیف دیده بودند. نمونه ­ای از مشهورترین و بزرگترین اشکال سحابی مانند یا منبسط، کهکشان راه شیری می­ باشد. این کهکشان بسیار مبهم و برای مدت­ های طولانی جزو یکی از معماها بوده است. ولی به تدریج این اشکال تیره و مبهم در شب­ های آسمان، به دو بخش مجزا طبقه ­بندی شدند. اینها همان اجرام منتشر کننده نور هستند و گرما و اشتعال موجود ناشی از دمای بالای اتم ­هایی است که در ترکیب آن ها وجود دارند. بهترین نمونه این تشعشات اشعه گرمایی خورشید و ستارگان و اجسام دیگری هستند که عمدتا از ستارگان ترکیب یافته­ اند. مانند کهکشان راه شیری و دیگر کهکشان­ ها و خوشه­ های کروی ستارگان.