محمد مسیبی

جهانگردی عبارت است از سفری موقتی و کوتاه مدت برای استراحت، سیر و سیاحت، کار و دیگر دلایل به خارج از محیط معمول خویش. توجه به جهانگردی بخصوص در دهه ۱۹۸۰ غالب کشورها را بر آن داشت که برای جلب هر چه بیشتر سیاحان و جهانگردان تلاش نمایند. درآمد صنعت جهانگردی در سال­های اخیر نزدیک ۳۰۰ میلیارد دلار می­ باشد و با وجود این که ایران جزء ده کشوری است که بیشترین جاذبه ­های تاریخی، باستانی و فرهنگی را داراست تنها سالانه حدود ۲۰۰ هزار دلار از صنعت جهانگردی نصیب کشورها می­ شود. دین مبین اسلام گردش در پهنه گیتی را به عنوان درک حقایق هستی توصیه نموده است و مسیر آفاق و انفس را که آینده­ای از زیبایی­ های خلقت و عظمت خالق و عبرت از گذشتگان و توجه به اسرار آفرینش و بیداری دل و جان است را سفارش نموده است. در این نوشتار با توجه به آیات کریمه الهی، غنای فرهنگ اسلامی و هویت تاریخی کهن ایرانی به اثرات فرهنگی گردشگری و چگونگی تعامل و تقابل فرهنگ جهانگردی و ایرانگردی با فرهنگ اصیل اسلامی و ایرانی مورد مطالعه قرار گرفته است. و روشن گشته است که ایران بعنوان کانون جوشان انقلاب اسلامی و داشتن سابقه دیرینه تاریخی و آثار بدیع و عبرت آموز می ­تواند از رهگذر جهانگردی علاوه بر درآمد  ارزی، مرکزی برای گسترش اندیشه­ های ناب اسلام و صدور فرهنگ پربار اسلامی- ایرانی باشد. چرا که در تعامل  ، اندیشه­ های برتر و هویت­ های اصیل­ تر بر فرهنگ مقابل اثر گذاشته و در این کنش نه تنها از اثرات منفی آنها مصون خواهد ماند بلکه موجبات صدور فرهنگ مترقی اسلامی را نیز فراهم آورده و با اخذ عناصر مثبت دیگر فرهنگ­ ها بالندگی و پویایی بیشتری می ­یابد.