تاثیر رژیم آبیاری و تراکم بوته بر ویژگی های کمی و کیفی پیاز (Allium cepa L.) در اصفهان

چکیده به منظور بررسی اثر رژیم های آبیاری بر عملکرد سوخ دو ژنوتیپ پیاز بهاره مورد کشت در اصفهان آزمایشی به صورت کرت های خرد شده- فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با ۴ تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی کبوترآباد اصفهان در دو سال زراعی ۸۴- ۱۳۸۳ و ۸۵- ۱۳۸۴ انجام شد. کرت اصلی شامل رژیم آبیاری در سه سطح بر اساس تبخیر از تشت تبخیر کلاس A )به ترتیب آبیاری پس از ۳ ۵۰ = T۱ ، ۳  ۷۰ = T۲ و ۳ ۹۰ = T۳ میلی متر تبخیر( و کرت های فرعی شامل ترکیب فاکتوریل دو ژنوتیپ بهاره پیاز (رقم یلوسوئیت اسپانیش وتوده درچه اصفهان) وسه فاصله بوته روی ردیف (به ترتیب ۵، ۵/۷ و ۱۰ سانتی متر) بود. نتایج نشان داد که افزایش دور آبیاری سبب کاهش معنی دار عملکرد کل، عملکرد بازارپسند، قطر و ارتفاع سوخ تولیدی شد. بیشترین عملکرد کل و عملکرد بازارپسند (به ترتیب ۸۶۷/۶ و ۷۶۱/۵ کیلوگرم در متر مربع) در تیمار T۱ تولید گردید. از نظر عملکرد، واکنش ار قام نسبت به افزایش دور آبیاری متفاوت بود به طوری که تحمل رقم یلو سوئیت اسپانیش نسبت به کم آبی بیشتر از توده درچه اصفهان بود. رقم یلو سوئیت اسپانیش دارای عملکرد کل، عملکرد بازارپسند و ارتفاع سوخ بیشتری نسبت به توده درچه اصفهان بود. اما قطر گردن، ماده خشک و مواد جامد محلول سوخ در توده درچه اصفهان به طور معنی داری بیشتر از رقم یلو سوئیت اسپانیش شد. عملکرد کل و عملکرد بازارپسند برای فواصل بوته ۵ و ۵/۷ سانتی متر یکسان به دست آمد. اما با افزایش فاصله بوته از ۵/۷ به ۱۰ سانتی متر، این دو پارامتر به طور معنی داری کاهش یافتند. فاصله بوته بیشتر سبب افزایش اندازه سوخ (قطر و ارتفاع) گردید. واژه های کلیدی: پیاز، رژیم آبیاری، ژنوتیپ های بهاره، عملکرد سوخ