رویکردهای دیپلماسی فرهنگی ایران در عراق پس از سقوط صدام
Publish place: Political research of the Islamic world، Vol: 11، Issue: 1
Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 409
This Paper With 31 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_PRIW-11-1_004
تاریخ نمایه سازی: 21 اسفند 1400
Abstract:
موضوع دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در عراق، پدیده ای هم زاد انقلاب اسلامی است که با جنگ ۲۰۰۳ در عراق، به رهبری ائتلاف تحت کنترل آمریکا، به شکل افقی و عمودی توسعه یافت و بسترهای تازه ای از سرریزی روابط و پیوندهای فرهنگی را بارآورد. تا حدی که دیگر نمی توان از یک دیپلماسی فرهنگی تک بعدی سخن گفت و عرصه ها و بسترهای آن به حدی از نفوذ رسیده است که جمهوری اسلامی را به عامل کلیدی در روند کلی تحولات سیاسی امنیتی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی عراق بدل نموده است. در چارچوب این موضوع سوال مقاله ی حاضر این است که «شاخصه های دیپلماسی فرهنگی ایران در عراق پس از سقوط صدام مبتنی بر چه رویکردی بوده است؟» یافته های مقاله نشان می دهد که ایران در تولید یک فضای کلان برای دیپلماسی فرهنگی در خصوص عراق، مبتنی بر واقعیت های قومی مذهبی آن تلاش دارد با بهره گیری از رویکرد ایران شهری بر جامعه ی کردی و نیز با بهره گیری از گفتمان کلان پیوندهای تاریخی با اعراب به شکل کلی و اشتراکات فرهنگی مذهبی با شیعیان به شکل خاص، و رویکرد محور مقاومت به توسعه ی نفوذ دیپلماسی فرهنگی خود بپردازد. به منظور تحلیل مباحث مذکور در ابتدا تلاش خواهد شد تا خوانشی تاریخی از تحولات پس از ۲۰۰۳ تا به امروز از روابط ایران و عراق و شیوه های نفوذ ایران را مطرح نموده که به شکل پیدا و پنهان چگونگی بهره گیری جمهوری اسلامی از وزنه اکثریت شیعی عراق و نیز اشتراکات هویتی ایرانی کردی را برای پیش برد نفوذ کشور در عراق در بعد فرهنگی به نمایش می گذارد. در ادامه پیوندهای دیپلماسی فرهنگی ایران با کردها در عراق، بر مبنای محوریت منطق دیپلماسی فرهنگی ایران شهری مورد بحث قرار داده و سویه های اصلی ابعاد این دیپلماسی که توانسته اذهان کردها را معطوف خود کند، مورد واکاوی قرار خواهد گرفت تا نشان داده شود که ایران در حوزه دیپلماسی فرهنگی، چه خودآگاه و چه ناخودآگاه در مسیر رویکرد ایران شهری فرهنگی نسبت به کردها پیش رفته است. در بخشی دیگر و به شکل مبسوط بر بحث از روابط ایران با مناطق دیگر عراق و حکومت مرکزی آن، شیعیان و نیز سنی ها از مسیر دیپلماسی فرهنگی و تمرکز بر قدرت نرم نفوذ ایران در عراق پرداخته می شود. در این بخش، کارکرد اشتراکات فرهنگی، تاریخی و مذهبی، با تمرکز بر دیپلماسی فرهنگی مذهبی، رسانه ای و ... مورد واکاوی قرار می گیرد که چگونه بهره گیری از گفتمان کلان پیوندهای تاریخی با اعراب به شکل کلی و اشتراکات فرهنگی مذهبی با شیعیان به شکل خاص، و رویکرد محور مقاومت باعث توسعه ی نفوذ دیپلماسی فرهنگی ایران در عراق شده است.
روش تحقیق در این مقاله، بر مبنای پژوهش کیفی مورد محور و مبتنی بر روش کتاب خانه ای با جمع آوری و تحلیل اطلاعات است.
Keywords:
Authors
پریسا پورعلی
PhD Student, Department of International Relations, Kish International Branch, Islamic Azad University, Kish Island, Iran
محمدرضا دهشیری
Visiting Professor, Department of International Relations, Kish International Branch, Islamic Azad University, Kish Island, Iran ( responsible Author)
محمدرضا قائدی
Associate Professor, Department of Political Science and International Relations, Shiraz Branch, Islamic Azad University, Shiraz, Iran
حسن خداوردی
Assistant Professor, Department of Political Science and International Relations, South Tehran Branch, Islamic Azad University, Tehran, Iran
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :