سکونتگاههای غیر رسمی و رویکردهای مدیریت شهری در ساماندهی

رشد شهرنشینی در ایران شتابان، ناهمگون و بدون برنامه ریزی منسجمی آغاز و ادامه یافته است. گرچه عواملی مانند بلایای طبیعی، حوادث اجتماعی و سیاسی، ساختارهای اقتصادی و نارسایی های نظام برنامه ریزی و مدیریت شهری از عوامل تاثیرگذار بر گسترش شهرنشینی می باشد، لیکن انکار نقش مهاجرتهای روستایی امری غیرممکن است. سکونتگاه های غیررسمی بخشی از بافت شهری هستند. دستیابی به الگوی مناسب توسعه فیزیکی شهری در اغلب کشورهای توسعه یافته به عنوان یک امر مهم و نوین تلقی می شود و قوانین و مقررات شهری خاص و مرتبط؛ وضع و به اجرا درآورده اند که به عنوان تجربه ای موفق شناخته شده است، از طرفی دیگر این امردرکشورهای درحال توسعه نیز درچند دهه اخیرمطرح و عمده این کشورها درجستجوی الگویی برای چنین مسیله ای می باشد و بیشتر توجه برنامه ریزان شهری این کشورها معطوف به کاهش تاثیرات منفی پدیده گسترش ناموزون کالبدی شهری وتاثیر آن بر ابعاد اجتماعی- اقتصادی- فیزیکی وسیاسی سکونتگاه های حومه شهر مادر شده است، وسعی در ارزیابی مناسب و در نهایت کنترل وهدایت این گسترش در مسیری درست و معقول دارند. هدف مقاله حاضر سکونتگاه غیر رسمی و رویکردهای مدیریت شهری در ساماندهی می باشد. و می توان گفت شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی پدیده ای است که در نتیجه ی جریان شهرنشینی شتابان دهه های اخیر و به دنبال مهاجرت لجام گسیخته ی روستایی در بیشتر کشورهای جهان، به ویژه کشورهای جهان سوم پدیدار گشته است. این پدیده به عنوان یک چالش عمده ی اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و غیره، دامن گیر بسیاری از شهرهای کشورمان می باشد.

Keywords:

سکونتگاههای غیر رسمی , مدیریت شهری , ساماندهی