محبوبه طاهر - Department of Psychology, Shahrood Branch, Islamic Azad University, Shahrood, Iran

زمینه و هدف: یکی از مشکلات اصلی کودکان با کم ­توانی ذهنی خفیف مشکل در سازش ­یافتگی است، برای کاهش این نارسایی باید از روش ­های عملیاتی که مناسب با سطح هوشبهر این کودکان باشد استفاده کرد، یکی از روش­های مناسب برای آموزش افراد با سطح هوشی عملیاتی، آموزش روان­ نمایشگری است. از این رو هدف پژوهش حاضر سنجش اثربخشی آموزش روان ­نمایشگری بر سازش­ی افتگی کودکان کم ­توان ذهنی خفیف بود.   روش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه­ آزمایشی با طرح پیش‎آزمون- پس‎آزمون  با گروه گواه است. جامعه آماری شامل  کودکان پسر با کم­توانی ذهنی خفیف  شهرستان دامغان در سال تحصیلی ۹۹-۱۳۹۸ بود که از بین آنها ۳۰ نفر با روش نمونه­ گیری در دسترس و بر حسب شرایط ورود و خروج از نمونه انتخاب شده و با روش تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. هر دو گروه پرسشنامه سازش­ یافتگی (سینها و سینگ، ۱۹۹۳) را در ابتدا و به عنوان مرحله پیش‎آزمون تکمیل کردند و پس از ده جلسه روان­ نمایشگری ۹۰ دقیقه ­ای گروهی برای گروه­ آزمایشی، در مرحله پس‎آزمون، مورد سنجش مجدد قرار گرفتند. داده­ ها به شیوه تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم ­افزار SPSS-۲۶ تحلیل شد.  یافته ­ها: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش روان ­نمایشگری موجب افزایش سازش ­یافتگی کلی و خرده­ مقیاس ­های عاطفی، آموزشی، و اجتماعی کودکان با کم­توانی ذهنی خفیف در گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه شد  (۰/۰۵>p). نتیجه ­گیری: آموزش روان­ نمایشگری از طریق ایفای نقش برای کودکان گروه آزمایش، تجربه فهم دقیق ­تر احساس­ها و هیجانات را فراهم کرد و از این طریق به افزایش سازش­ یافتگی عاطفی، آموزشی، و اجتماعی کودکان با کم­ توانی ذهنی خفیف منجر شد. 

Psychodrama, adjustment, mild intellectual disability, روان نمایشگری, سازش یافتگی, کم توانی ذهنی خفیف