حل مسئله تخصیص ترافیک در شرایط عدم قطعیت با استفاده از انواع مختلف توابع رتبه بندی فازی

ازدحام ترافیکی یک مشکل غیرقابل اجتناب در شبکه های حمل و نقل است که تاثیرات منفی بر تصادفات رانندگی، اتلاف وقت و ایمنی دارد. علاوه بر این، در شبکه های حمل و نقل، رانندگان نمی خواهند هنگام سفر با ترافیک برخورد کنند. بنابراین، تخصیص ترافیک TA، به منظور مدیریت بهتر ترافیک، ایمنی حمل و نقل، صرفه جویی در زمان و هزینه ضروری است. هدف مسئله تخصیص ترافیک به حداقل رساندن کل زمان سفر سیستم تحت محدودیت های توازن جریان در شبکه است. برای غلبه بر عدم قطعیت ذاتی در شبکه های حمل ونقل، میزان ترافیک و زمان سفر به عنوان پارامترهای فازی مدل سازی شده است. بر این اساس یک مدل برنامه ریزی فازی با توابع هدف، محدودیت ها، پارامترها و متغیرهای فازی برای مسئله تخصیص ترافیک فازی پیشنهاد شده است. مدل فازی پیشنهادی با استفاده از توابع رتبه بندی فازی متفاوت به یک مدل غیرفازی تبدیل شده است و از نرم افزار AMPL برای حل مثال های عددی استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که توابع رتبه بندی متفاوت جواب یکسانی برای مسئله ایجاد می کند، در عین حال مقدار جواب بهینه مسئله به دلیل تغییر ضرایب متغیرها در تابع هدف تغییر خواهد کرد.

Keywords:

مسئله تخصیص ترافیک , شرایط عدم قطعیت , برنامه ریزی ریاضی فازی , توابع رتبه بندی فازی