محمد بومری - دانشیار، گروه زمین شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
مریم روستا - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه زمین شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران
راحله مرادی - دکتری، گروه زمین شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران

محدوده پدگی در بخش جنوبی پهنه جوش خورده سیستان جای دارد. در این محدوده، سنگ های آذرین الیگو-میوسن به شکل با تولیت استوک و دایک در سنگ های فلیش گونه ائوسن نفوذ کرده اند. فلیش های منطقه بیشتر شامل شیل، ماسه سنگ و سیلت ستون و فیلیت دگرسان شده هستند. ترکیب باتولیت در این محدوده بیشتر گرانودیوریت گرانولار نوع I است. استوک بیشتر دربردارنده داسیت و فازهایی از گرانودیوریت پورفیری، کوارتزدیوریت پورفیری، کوارتزمونزونیت پورفیری و آندزیت است. دایک ها فاز ماگمایی پایانی هستند و روند شمال خاوری- جنوب باختری، بافت پورفیری و ترکیب سنگی داسیت تا آندزیت نشان می دهند. سنگ های آذرین در پدگی بیشتر سرشت کالک آلکالن پتاسیم بالا و متاآلومینوس دارند و به  کمان ماگمایی حاشیه قاره و پس از برخورد متعلق هستند. عنصرهای فرعی و خاکی کمیاب که به ترتیب به ترکیب گوشته اولیه و کندریت به هنجار شده اند نشان می دهند LREE و LILE نسبت به HREE و HFSE غنی شدگی بیشتری دارند که این ویژگی از ویژگی های سنگ های مرتبط با  کمان آتشفشانی است. با توجه به بررسی های زمین شیمیایی، خاستگاه سست کره ای و سنگ کره ای غنی شده و گارنت دار با ذوب بخشی کمتر از ۵% به عنوان خاستگاه ماگمای مادر نمونه های پدگی در نظر گرفته می شود که از ژرفای ۸۰ تا ۱۰۰ کیلومتری سرچشمه گرفته است.

باتولیت زاهدان, دایک های حدواسط, کالک آلکالن پتاسیم بالا, پدگی, پهنه جوش خورده سیستان