تاثیر سه دمای مختلف اکستروژن دانه سویای پرچرب بر مقدار انرژی قابل متابولیسم ظاهری (AMEn)، قابلیت هضم مواد مغذی و عملکرد تولید جوجه های گوشتی

در آزمایش اول، برای بررسی میزان انرژی قابل متابولیسم ظاهری تصحیح شده برای ازت (AMEn) و قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی دانه سویای پرچرب اکسترود شده در سه دمای ۱۴۵و ۱۵۵ (دمای معمول کارخانجات) و ۱۶۵ درجه سانتیگراد، سطوح صفر، ۵/۷، ۱۵ و ۵/۲۲ درصد از هریک از دانه های سویای اکسترود شده در سه دمای مختلف، از روز ۱۵ الی ۲۱ جایگزین بخشی از جیره بر پایه ذرت-سویا گردید. مقادیر AMEn و قابلیت هضم مواد مغذی در مقابل سطح استفاده از نمونه در جیره پایه آنالیز رگرسیون شده و تا ۱۰۰ درصد جایگزینی، برآوردگردید. میانگین AMEn دانه های سویای اکسترود شده در سه دمای ۱۴۵، ۱۵۵ و ۱۶۵ به ترتیب ۳۸۹۳، ۳۹۰۸ و ۴۰۳۷ کیلوکالری بر کیلوگرم به دست آمد که تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند. قابلیت هضم ظاهری ماده خشک و چربی خام دانه سویایی که در دمای ۱۶۵ درجه سانتیگراد اکسترود شده بود، بطور معنی داری نسبت به دانه سویای اکسترود شده در دمای ۱۴۵درجه سانتیگراد، بالاتر بود. در آزمایش دوم، اثرات استفاده از ۱۵درصد دانه سویای اکسترود شده در سه دمای ۱۴۵، ۱۵۵ و ۱۶۵ درجه سانتیگراد بر عملکرد، ویسکوزیته محتویات گوارشی روده کوچک و ریخت شناسی مخاط ژوژنوم جوجه ها مورد بررسی قرار گرفت. افزایش وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی جوجه ها در طول کل دوره (یک الی ۴۲ روز) و ویسکوزیته محتویات گوارشی روده در ۲۱ روزگی، تحت تاثیر دمای اکستروژن دانه سویا قرار نگرفت. اگرچه با افزایش دمای اکستروژن، طول پرزهای مخاط ژوژنوم جوجه ها افزایش یافت که این افزایش طول پرزها باعث شد که با بکاربردن دمای ۱۶۵ درجه سانتیگراد، نسبت به دو دمای ۱۴۵ و ۱۵۵ درجه سانتیگراد، افزایش معنی داری در سطح جذبی پرزهای جوجه ها دیده شود.

Keywords:

دانه سویای پرچرب , دمای اکستروژن , قابلیت هضم مواد مغذی , عملکرد , ریخت شناسی ژوژنوم