ترکیبات ضد تغذیه ای و تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک و پروتئین خام دانه منداب بومی عمل آوری شده با پرتو گاما و میکروویو

این آزمایش به منظور مطالعه و مقایسه اثرات پرتو گاما (۱۵، ۳۰ و ۴۵ کیلوگری) و میکروویو (۲، ۴ و ۶ دقیقه با قدرت ۸۰۰ وات) بر گلوکوسینولات ها، اسید فایتیک، ترکیبات شیمیایی، تجزیه پذیری موثر ماده خشک و پروتئین خام و قابلیت هضم برون تنی پروتئین خام دانه منداب بومی انجام شد. میزان تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام به روش کیسه های نایلونی با استفاده از سه راس گاو نر تالشی اندازه گیری شد. قابلیت هضم برون تنی پروتئین خام به روش آنزیمی سه مرحله ای و اثرات پرتو گاما و میکروویو بر نحوه تجزیه شدن پروتئین حقیقی در زمان های مختلف انکوباسیون در شکمبه با روش الکتروفورز تعیین شد. عمل آوری با پرتو گاما و میکروویو سبب کاهش اسید فایتیک و گلوکوسینولات ها، کاهش بخش سریع تجزیه، نرخ ثابت تجزیه و تجزیه پذیری موثر ماده خشک و افزایش بخش کند تجزیه ماده خشک و پروتئین خام دانه منداب بومی گردید. پرتوتابی در دزهای ۳۰ و ۴۵ کیلوگری سبب افزایش قابلیت هضم برون تنی پروتئین خام شد. الکتروفورز پروتئین های دانه منداب بومی نشان داد که عمده پروتئین در آنها شامل ناپین با دو زیر واحد و کروسیفرین با چهار زیر واحد بود. تجزیه های الکتروفورز پروتئین نشان دادند که عمل آوری شده با پرتو گاما و میکروویو سبب افزایش پروتئین عبوری دانه منداب بومی شد. نتایج این پژوهش نشان داد که پرتو گاما در دزهای بیشتر از ۱۵ کیلوگری و عمل آوری با میکروویو بیش از ۲ دقیقه سبب کاهش تجزیه پذیری پروتئین خام، افزایش قابلیت هضم برون تنی پروتئین خام و کاهش مقدار اسید فایتیک و گلوکوسینولات های دانه منداب بومی شد.

Keywords:

پرتو گاما , پرتو میکروویو , تجزیه پذیری شکمبه ای , دانه منداب , مواد ضد تغذیه ای