اثربخشی طرحواره درمانی بر دشواری در تنظیم هیجان و اجتناب تجربی زنان دارای اختلال اضطراب فراگیر

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر دشواری در تنظیم هیجان و اجتناب تجربی زنان دارای اختلال اضطراب فراگیر بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان دارای اختلال اضطراب فراگیر مراجعه کننده به کلینیک های وابسته به بهزیستی کوه سنگی مشهد در سال ۱۳۹۹ بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۴۰ نفر انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه ۲۰ نفر) به صورت تصادفی گمارده شدند. به منظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه پذیرش و عمل (باند و همکاران ، ۲۰۱۱ ) و پرسشنامه دشواری در تنظیم هیجان (گراتز و روئمر، ۲۰۰۴ ) استفاده شد. گروه آزمایشی تحت طرحواره درمانی ( ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای) قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت نکردند. داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی بر کاهش اجتناب تجربی و دشواری در تنظیم تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که طرحواره درمانی بر کاهش اجتناب تجربی و دشواری در تنظیم هیجان اثربخش بود P<۰/۰۵ با توجه به نتایج به دست آمده، میتوان از این درمان در جهت افزایش تنظیمات هیجانی و کاهش اجتناب تجربی در افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر بهره برد و از این راه به کاهش تنش برای این بیماران کمک نمود.

Keywords:

اجتناب تجربی , اختلال اضطراب فراگیر , دشواری در تنظیم هیجان , طرحواره درمانی