سیدامیرمحمد موسوی جشنی - دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی (PhD)، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
ساناز میربهاء - دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی (PsyD)، مدرسه ی حرفه ای روانشناسی شیکاگو، امریکا

تقریبا همه ی جهان در یک و نیم سال گذشته به نحوی از انحاء با مشکلات ناشی از پاندمی کوید-۱۹ درگیر شدند. تغییر (حتی در ابعاد کوچک نیز) برای گونه ی انسان، علی الاصول با استرس همراه است (حتی اگر میزان استرس پایین تر باشد) و به همین جهت است که هانس زیلیه، پدر علم استرس، نیز استرس را بازتطبیق دهی/بازسازگارشدن تعریف می کند. اما این تغییرات برای برخی افراد می تواند با استرس های بیش تری، از استر س هایی که مشترکا تجربه می شود، نیز هم راه باشد. یک دسته از مشاغلی که تغییرات شدیدی را نسبت به دوران پیشاکرونا تجربه کرده اند، مشاغل کادر درمان بوده است. شکی نیست که در این شرایط میزان استرس کادر درمان بیش تر شده است و سنجش آن با پرسش نامه های متداول استرس شاید چندان محلی از اعراب نداشته و توضیح واضحات باشد اما صورت بندی تجربه ی زیسته ی کادر درمان و بررسی تجارب پدیدارشناختی آنان، از منظر خودشان را شاید نتوان بر اساس دانش موجود استنباط کرد و نیاز به کار تجربی کیفی داشته باشد. در همین راستا پژوهش حاضر با روش GTM به صورت بندی این موضوع پرداخته است. نتایج پژوهش حاضر حاکی از قرابت بالای تجربه ی زیسته ی کادر درمان با تجربه ی فرسودگی روانی است.

فرسودگی روانی، تجربه ی زیسته، روش کیفی، پاندمی کوید-۱۹، شبه تروماتیک، کادر درمان