الهه طاهری قلعه نو - Ph.D in Linguistics, Linguistic Department, Faculty of Literature & Foreign Languages, Allameh Tabataba’i University, Tehran, Iran
محمد دبیرمقدم - , Professor, Linuistic Department, Faculty of Literature & Foreign Languages, Allameh Tabataba’i University, Tehran, Iran

گفتمان نماها تعیین می کنند که چگونه درک مخاطبان همسو با یکدیگر یا متفاوت از هم است. با توجه به اهمیت گفتمان نماها در افزایش مهارت زبانی و کلامی کودکان و نیز بالا بردن سطح پیوستگی گفتمان آن­ها، هدف این پژوهش آن است که با استفاده از مدل هنسن (۱۹۹۸) به مطالعه فرایند تولید گفتمان‎نماها در گفتمان روایی کودکان فارسی زبان هفت و ده­ساله و بزرگ­سالان بپردازد. پژوهش حاضر توصیفی تحلیلی است. ۳۷ کودک هفت­ساله و ۴۰ کودک ده­ساله از یک دبستان دخترانه و یک دبستان پسرانه واقع در شهر تهران به­صورت هدفمند انتخاب شدند. همچنین، ۱۸ بزرگ­سال نیز برای مقایسه عملکرد کودکان با آن­ها انتخاب شدند و آزمون بازگویی داستان بر اساس روش چویی (۲۰۰۷) و کیرتزیس و اروین تریپ (۱۹۹۹) اجرا شد. نتایج نشان داد آزمودنی ها قادر بودند از انواع گفتمان نماها در گفتمان روایی خود استفاده کنند و در­مجموع، میزان استفاده کودکان از گفتمان نماها بیشتر از بزرگ­سالان بود. به­نظر می رسد گاه پیوستگی انسجام را جبران می کند و گاه روابط معنایی منطقی مبتنی بر دانش پیشین به­جای گفتمان نماها ایفای نقش می کنند.

discourse marker, discourse coherence, child story-telling, narrative discourse, واژه های کلیدی: گفتمان نما, پیوستگی گفتمان, قصه‎گویی کودک, گفتمان روایی