گستاخی نشاندار در نمایشنامه پلکان
عنوان مقاله: گستاخی نشاندار در نمایشنامه پلکان
شناسه ملی مقاله: JR_LRR-12-4_023
منتشر شده در در سال 1400
شناسه ملی مقاله: JR_LRR-12-4_023
منتشر شده در در سال 1400
مشخصات نویسندگان مقاله:
حسین رحمانی - Assistant Professor, Department of Linguistics, Faculty of Humanities, University of Payam-e-Noor, Tehran, Iran
خلاصه مقاله:
حسین رحمانی - Assistant Professor, Department of Linguistics, Faculty of Humanities, University of Payam-e-Noor, Tehran, Iran
پژوهش حاضر درپی بررسی نمود رفتارهای زبانی تهدیدکننده یا سازنده وجهه در نمایشنامه پلکان اثر اکبر رادی براساس نظریه ترکورافی (۲۰۰۸) است که براساس آن رفتارهای زبانی به پنج دسته ادببینشان، ادب نشاندار، بیادبی، گستاخی بی نشان و گستاخی نشاندار تقسیم میشود. تعیین الگوی رفتار زبانی با بیشترین فراوانی در کل نمایشنامه، شناسایی الگوهای زبانی شخصیتهای فرادست و فرودست، تشخیص الگوی رفتار کلامی شخصیتهای نمایش با شخصیت اصلی در موقعیت فرودستی او و همچنین بررسی نحوه تغییر الگوی کلامی شخصیت اصلی در عبور از پله فرودستی تا پلههای فرادستی از اهداف این پژوهش است. براساس نتایج، در میان الگوهای کلامی، گستاخی نشاندار دارای بیشترین فراوانی در پلکان است و در الگوی کلامی شخصیتهای فرادست تمایلی برای حفظ و ساخت وجهه فرودستان وجود ندارد؛ وجهه فرودستان از روی عمد و با بیشترین استفاده از گستاخی نشاندار از سوی شخصیتهای فرادست تهدید میشود. الگوی کلامی شخصیتهای فرودست از تنوع بیشتری برخوردار است و آنان از گستاخی بینشان بیشتر از سایر الگوهای کلامی استفاده میکنند. به علاوه، الگوی کلامی شخصیت اصلی داستان درگذر از موقعیت فرودستی به موقعیت فرادستی از بیادبی به گستاخی نشاندار تغیر میکند و هرچه از پلکان موقعیت و جایگاه بالاتر میرود، از گستاخی نشاندار بیشتری استفاده میکند.
واژه های کلیدی: ادب بینشان و نشاندار، بیادبی، گستاخی نشاندار و بی نشان، ترکورافی، نمایشنامه پلکانپژوهش حاضر درپی بررسی نمود رفتارهای زبانی تهدیدکننده یا سازنده وجهه در نمایشنامه پلکان اثر اکبر رادی براساس نظریه ترکورافی (۲۰۰۸) است که براساس آن رفتارهای زبانی به پنج دسته ادببینشان، ادب نشاندار، بیادبی، گستاخی بی نشان و گستاخی نشاندار تقسیم میشود. تعیین الگوی رفتار زبانی با بیشترین فراوانی در کل نمایشنامه، شناسایی الگوهای زبانی شخصیتهای فرادست و فرودست، تشخیص الگوی رفتار کلامی شخصیتهای نمایش با شخصیت اصلی در موقعیت فرودستی او و همچنین بررسی نحوه تغییر الگوی کلامی شخصیت اصلی در عبور از پله فرودستی تا پلههای فرادستی از اهداف این پژوهش است. براساس نتایج، در میان الگوهای کلامی، گستاخی نشاندار دارای بیشترین فراوانی در پلکان است و در الگوی کلامی شخصیتهای فرادست تمایلی برای حفظ و ساخت وجهه فرودستان وجود ندارد؛ وجهه فرودستان از روی عمد و با بیشترین استفاده از گستاخی نشاندار از سوی شخصیتهای فرادست تهدید میشود. الگوی کلامی شخصیتهای فرودست از تنوع بیشتری برخوردار است و آنان از گستاخی بینشان بیشتر از سایر الگوهای کلامی استفاده میکنند. به علاوه، الگوی کلامی شخصیت اصلی داستان درگذر از موقعیت فرودستی به موقعیت فرادستی از بیادبی به گستاخی نشاندار تغیر میکند و هرچه از پلکان موقعیت و جایگاه بالاتر میرود، از گستاخی نشاندار بیشتری استفاده میکند.
کلمات کلیدی: (un)marked politeness, impoliteness, (un)marked rudeness, Face, Terkourafi, Pellekan, واژه های کلیدی: ادب بینشان و نشاندار, بیادبی, گستاخی نشاندار و بی نشان, ترکورافی, نمایشنامه پلکان
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1422302/