الهام سلیقه - مربی گروه معماری، دانشکده عمران، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

سایه اندازی و بهره گیری از سایه جهت سرمایش ساختمان از دیرباز مورد توجه بشر بوده است و خود­­سایه اندازی ساختمان­ها در اقلیم گرم راهکار مناسبی جهت سرمایش غیرفعال به شمار می­رود؛ در این راستا شکل بدنه­های ساختمان عامل مهمی در جهت ایجاد سایه بر روی بدنه می­باشد. از طرفی زاویه جهت گیری و استقرار ساختمان نیز از موضوعات بسیار موثر دیگری است که می­تواند میزان خود سایه اندازی و به تبع آن مقدار انرژی دریافتی را تحت تاثیر خود قرار دهد. این مقاله بر آن است تا به بررسی و مقایسه خود­سایه اندازی در زوایای مختلف جهت گیری ساختمان و تواما میزان پیش آمدگی مطلوب طبقات در نما جهت کسب بیشترین میزان سایه بپردازد. شهر و اقلیم مورد مطالعه، شهر کیش در اقلیم گرم و مرطوب ایران است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی است که در آن به کمک نرم افزار اکوتکت شبیه سازی انجام گرفته است. بر اساس یافته­ها در حالیکه تغییر میزان پیش­آمدگی طبقات موجب تغییر قابل توجه میزان خودسایه اندازی بنا می­شود، جهت گیری نسبت به شرق و غرب و نیز تفاوت زاویه قرارگیری سبب تغییر چشمگیر در میزان متوسط سالانه سطوح تحت سایه بنا نمی­گردد اما در هر دو حالت میزان انرژی تابشی دریافتی دستخوش تغییرات قابل توجه می­شود. نتایج بیانگر آن است که ساختمان چهارطبقه با پیش­آمدگی طبقات به میزان ۰.۳ متر نسبت به هم، با زاویه قرارگیری۳۰ درجه به سمت غرب، مدل بهینه از منظر سرمایش ایستا تلقی می­گردد.

خودسایه اندازی, نمای خود سایه انداز, جهت گیری بنا, طراحی اقلیمی