امکان سنجی احداث مسیرهای ویژه دوچرخه در معابر شهری ایران با توجه به محدودیت های فیزیکی موجود و طرح های فرادست (مطالعه موردی : منطقه 8 تهران)

امروزه ایجاد مسیرهای دوچرخه سواری در شهرهای جهان به عنوان یکی از طرح های فوریتی و مورد نیاز مدیریت شهری، به ویژه کلان شهرها مطرح می شود. طرح ایجاد مسیرهای دوچرخه سواری در شهرهای بزرگ و نگاه شهرداران به این پروژه باعث شده تا به تازگی خطوط دوچرخه سواری در شهرها گسترش یابد به گونه ای که شهروندان برای سفرهای درون شهری خود از دوچرخه به جای خودرو استفاده می کنند. در همین راستا جهت اطمینان از موفقیت طراحی واجرای این مسیرها، ابتدا مطالعاتی با عنوان امکان سنجی احداث مسیر انجام می شود که با بررسی دقیق شرایط موجود و تحلیل آن، امکان و یا عدم امکان احداث مسیر دوچرخه را به طرق مختلف مانند مشترک با سواره رو، به صورت جدا شده و مشترک با پیاده رو بررسی می نماید. در این مقاله سعی می شود ابتدا یک راهکار کلی جهت امکان سنجی احداث مسیردوچرخه در معابر شهری ارائه گردد و نکات و مسائل مهم طراحی این مسیر ها عنوان گردد، سپس به عنوان مطالعه موردی و اجرای این روش، مسیر شریانی دماوند از منطقه 8 تهران انتخاب و به بررسی شرایط و امکان سنجی احداث مسیر دوچرخهدر آن پرداخته شده است که در این رابطه ابتدا منابع موجود مانندکتابها، مقالات و فعالیت های پژوهشی مرتبط بررسی و مطالعه شد. تهیه و تنظیم فرم ها و پرسشنامه ها و نظرخواهی از کاربران و مردم در مورد دلایل عدم استقبال از دوچرخه، مرحله بعدی این پژوهش است. این پژوهش با هدف بررسی امکان هماهنگ سازی مد حمل و نقلی دوچرخه با سیستم ها وتسهیلات مختلف حمل و نقل موجود در منطقه 8 شهر تهران، تعریف معیارهای مناسب جهت استفاده از دوچرخه مبتنی بر وضعیت شبکه معابر شهری در وضع موجود، انجام گرفته است. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که با بررسی شرایط موجود و روش ذکر شده، امکان احداث مسیر دوچرخه به صورت پیوسته وجود ندارد و تنها پس از اجرایی شدن طرح تفصیلی و تعریض معبر مورد مطالعه امکان ایجاد یک مسیر ویژه دوچرخه به صورت پیوسته محقق می شود.

Keywords:

مسیر ویژه دوچرخه , پرسشنامه , ایمنی دوچرخه سواران , منطقه 8 تهران