اثر هشت هفته تمرین تداومی و تناوبی همراه با مصرف وارفارین بر بیان ژن استئوپونتین بافت قلب و شاخص های انعقادی در رت های نر اسپراگو-دوالی با انفارکتوس میوکارد

هدف: انفارکتوس میوکارد علاوه بر تخریب رمودلینگ بافت قلبی، سیستم هموستاز خون را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تداومی و تناوبی همراه با مصرف وارفارین بر بیان ژن استئوپونتین بافت قلب و شاخص های انعقادی (PT، PTT، INR) در رت های نر با انفارکتوس میوکارد می باشد. روش پژوهش: در این مطالعه تجربی، ۴۲ سر رت (هشت هفته ای) به طور تصادفی به هفت گروه شش تایی کنترل سالم، انفارکتوس میوکارد، انفارکتوس میوکارد همراه با (تمرین تناوبی، تمرین تداومی، وارفارین، تمرین تناوبی+ وارفارین و تمرین تداومی+ وارفارین) تقسیم شدند. مدت تمرینات تناوبی فزاینده (یک دقیقه: ۱۶-۳۳، دو دقیقه : ۱۰-۱۴) متر بر دقیقه و تداومی فزاینده (۱۴-۲۴ متر بر دقیقه، ۱۰-۶۰ دقیقه) هشت هفته، پنج جلسه در هفته بود. القا با تزریق زیرپوستی ایزوپروترنول در دو دوز ۸۵ mg/kg ایجاد شد. دوز مصرفی وارفارین ۵/۰ میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در روز بود. ۴۸ ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، نمونه های خونی و بافت قلب برای اندازه گیری متغیرها استخراج شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از آزمون های T مستقل، آنوا یک راهه و تحلیل واریانس دو عاملی استفاده شد (۵ ۰/۰>P). یافته ها: القای انفارکتوس میوکارد منجر به افزایش بیان ژن استئوپونتین (۰۰۱/۰P=)، مقادیر PT (۰۰۱/۰P=)، PTT (۰۰۱/۰P=) و INR (۰۰۱/۰P=) نسبت به گروه کنترل سالم می شود. نتایج آزمون توکی نشان داد مقادیر PT در گروه انفارکتوس میوکارد +وارفارین (۰۰۲/۰P=) و گروه انفارکتوس میوکارد+ وارفارین+ ECT (۰۰۱/۰P=)، کاهش معنی داری نسبت به گروه انفارکتوس میوکارد داشت. کاهش معنی داری در مقادیر PTT در تمام گروه ها (۵ ۰/۰>P) و همچنین افزایش معنی داری در INR گروه های آزمایشی که وارفارین دریافت کرده بودند نسبت به گروه انفارکتوس میوکارد مشاهده شد (۰۵/۰>P). نتیجه گیری: در انفارکتوس میوکارد، انجام تمرینات تناوبی و تداومی در کنار مصرف وارفارین قادر به کنترل فاکتورهای انعقادی PT و PTT است. مطالعات بیشتری در رابطه با تغییر استئوپونتین با روش های درمانی مطالعه حاضر نیاز است.

Keywords:

انفارکتوس میوکارد , ایزوپروترنول , تمرین ورزشی , وارفارین