تاثیر حاد فعالیت مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر فشارخون زنان میان سال مبتلا به پرفشارخونی و پیش پرفشارخون

هدف: فشارخون بالا یکی از عوامل اصلی مرگ و میر است و جستجوی روش های کنترل بهتر آن همواره از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت مقاومتی با و بدون محدودیت جریان خون بر فشارخون پس از فعالیت (PEH) در زنان پرفشارخون و پیش پرفشارخون بود. روش شناسی: ۲۴ آزمودنی داوطلب به طور تصادفی در دو گروه ۱۲ نفری شامل بیماران پیش ‍ پرفشارخون (فشارخون: ۵/۱۲ الی۱۴ میلی متر جیوه، سن: ۸۸/۱ ± ۵/۵۴ سال و شاخص توده بدن: ۱/۲ ± ۰۵/۲۷ کیلوگرم بر مترمربع) و پرفشارخون(فشارخون: ۵/۱۴ الی ۱۶ میلی متر جیوه، سن: ۰۵/۲ ± ۲۵/۵۵ سال و شاخص توده بدن: ۹۳/۱ ± ۵۱/۲۷ کیلوگرم بر مترمربع) تقسیم شدند. هر دو گروه سه جلسه مختلف به فاصله هفت روز شامل کنترل، تمرین مقاومتی (۳ ست با ۲۰-۳۰درصد یک تکرار بیشینه (۱RM) با محدودیت جریان خون و تمرین مقاومتی (۳ ست با ۷۰%۱RM) بدون محدودیت جریان خون را تجربه کردند. فشارخون و ضربان قلب در شرایط استراحت قبل از فعالیت، در فاصله استراحت بین ست ها و در دقیقه های ۱۵، ۳۰، ۴۵، ۶۰، ۱۲۰ بعد از فعالیت و همچنین در شرایط استراحتی ۲۴ ساعت بعد از فعالیت ثبت شد. داده ها با تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر گروهی در سطح معنی داری P<۰.۰۵ مقایسه شدند. یافته­ها: در هر دو گروه پس از فعالیت مقاومتی کاهش های معناداری در مقادیر فشارخون سیستولی (SBP)، دیاستولی (DBP) و فشار میانگین شریانی (MAP) و همچنین ضربان قلب (HR) مشاهده شد که مقدار کاهش ها در جلسه تمرین با کاهش جریان خون شدت بیشتری داشت (۰۰۱/۰p< در همه موارد). نتیجه­گیری: به نظر می رسد تمرینات مقاومتی همراه با محدودیت جریان خون در کاهش فشارخون بیماران فواید بیشتری داشته باشد.

Keywords:

فشارخون , تمرین مقاومتی , کاتسو , پرفشارخون