ارائه مدل سازگاری تحصیلی براساس انگیزه پیشرفت با توجه به متغیر میانجی خودکارآمدی در دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف کلی ارائه مدل سازگاری تحصیلی براساس انگیزه پیشرفت با توجه به متغیر میانجی خودکارآمدی در دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر اصفهان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و معادلات ساختاری بود. این پژوهش از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش گردآوری یافته ها از نوع تحقیقات همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کلیه دانش آموزان دختر و پسر مقطع متوسطه دوم شهر اصفهان در سال ۱۴۰۰ بودند که در نواحی پنجگانه آموزش و پرورش شهر اصفهان مشغول به تحصیل بوده و به صورت نمونه گیری خوشه ای طبقه ای تعداد ۱۲۰ نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده شامل پرسشنامه انگیزش تحصیلی والرند و همکاران(۱۹۹۲)، آزمون خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران (۱۹۹۵)، پرسشنامه سازگاری تحصیلی بیکر و سریاک (۱۹۸۶) بودند. نتایج به دست آمده نشان داد که انگیزه پیشرفت بر سازگاری تحصیلی و خودکارآمدی اثر مستقیم و خودکارآمدی بر سازگاری تحصیلی اثر مستقیم و معناداری دارد. همچنین انگیزه پیشرفت بر سازگاری تحصیلی از طریق خودکارآمدی اثر غیرمستقیم و معناداری دارد.

Keywords:

خودکارآمدی , سازگاری تحصیلی , انگیزه پیشرفت