عرفان آریا - دانشجوی کارشناسی عمران-عمران، دانشگاه یزد
مصطفی طوقی - دانشجوی کارشناسی عمران- سازه، دانشگاه صنعتی اصفهان
مرتضی آریا - عضو هیئت علمی دانشکده عمران، دانشگاه آزاد نجف آباد اصفهان

در سال های اخیر، تلاش بیشتر کشورهای جهان به این نکته معطوف شده است که از ضایعات تولیدی در بخش های مختلف جامعه بیشترین بهره برداری را داشته باشند تا از این طریق علاوه بر آن که برداشت کمتری از ذخایر و منابع صورت پذیرد، به محصولات مصرف شده نیز حیاتی مجدد داده شود. هرچند بازیافت شیشه جزو اولین گزینهها و از مهم ترین فرآیندهای صنعتی به شمار میرود؛ اما بر سر راه آن موانع گوناگونی وجود دارد. از جملهی این موانع می توان به عدم وجود استانداردهای کافی برای تولید و تقسیم بندی شیشه های بازیافتی و عدم باور عمومی مبنی بر اینکه اهمیت شیشهی دورریز تا چه اندازه است، اشاره کرد. بنابر این بایستی موادضایعاتی دوباره به اشکال مختلف در چرخه تولید و مصرف وارد گردند. یکی از راهکارهای زیست محیطی موجود برای استفادهی مجدد از شیشههای نشکن زائد، مصرف این مواد به عنوان سنگدانه در بتن می باشد. استفاده از ضایعات شیشه های نشکن در تولید بتن به عنوان درشت دانهی مصرفی، نه تنها میتواند بخش قابل توجهی از مواد زائد را از محیط زیست حذف کند ، بلکه میتواند بتنی با مقاومت بالا را به صنعت ساختمان ارائه دهد. همچنین، سنگدانه شیشه ای بدون استفاده از روا ن کننده ، به تنهایی کارایی بتن را بهبود می بخشد. ضایعات شیشه را میتوان به صورت دانه های درشت، دانه های ریز ماسه ای و همچنین به صورت پودر به بتن اضافه کرد که در این پژوهش تاثیر افزودن شیشه ضایعاتی در محدودهی اندازهی دانه های درشت مورد مطالعه قرار گرفت

محیط زیست، ضایعات شیشه نشکن، مقاومت فشاری بتن، روانی، محیط زیست