فرامرز اکبری - نویسنده شهرداری تهران و کارشناس ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری - بهسازی و نوسازی دانشگاه پیام نور مرکز ساری - مازندران - ایران

از ویژگی های بارز مدیریت استراتژیک، تاکید آن بر تصمیم گیری استراتژیک است. هر چه سازمان ها بزرگ ترو پیچیده تر و هر قدر با محیط های نامطمئن تری روبه رو می شوند، کار تصمیم گیری استراتژیک دشوار تر و پیچیده تر می شود. با درنظر داشتن دیدگاه انتخاب استراتژیک که قبلا اشاره شد، برای هر سازمان و هر مجموعه ای که طالب پیشرفت و توسعه است، یک چارچوب تصمیم گیری استراتژیک پیشنهاد می شود. قبل از پرداختن به مبحث تصمیم گیری استراتژیک ابتدا به مبحث استراتژی و رویدادهای بیدارکننده آن می پردازیم.هنری مینتزبرگ، پس از انجام تحقیقاتی زیاد، دریافت که تدوین استراتژی یک فرایند منظم و پیوسته نیست:»تدوین استراتژی اغلب فرایندی نامنظم و ناپیوسته است که با یک جرقه آغاز می شود. در طراحی و توسعه استراتژی، دوره هایی از ثبات وجود دارد؛ ضمن آن که دوره هایی از نوسان، تغییرات جزئی، بی هدفی وتغییرات جهانی نیز به چشم می خورد. این طرز نگریستن به تدوین استراتژی به عنوان فرایندی نامنظم، بیانگر تداوم مجموعه مشخصی از اعمال است تا جایی که اشتباهی رخ داده و یا این که فرد مجبور به بازنگری و تفکر درباره اعمال و اقدامات خود شوند. این دوره در سازمان به اصطلاح مدیریتی »تغییر جهت تدریجی استراتژیکی« نام دارد و ممکن است ناشی از اینرسی در بخشی از سازمان باشد یا ممکن است منعکس کننده این باورمدیریت باشد که استراتژی جاری و فعلی هنوز مناسب است و فقط باید کمی »تنظیم« بشود. در این مقاله به بررسی چگونگی این روند به صورت مروری و کتابخانه خواهیم پرداخت.

تصمیم گیری، استراتژیک، سازمان، مدیریت شهری.