مقایسه اثر هشت هفته تمرین در آب، نردبان مقاومتی و دویدن استقامتی بر کاتالاز، مالون دی آلدئید، واسپین و مقاومت به انسولین در موش های بزرگ آزمایشگاهی نر

مقدمه و هدف: افزایش پراکسیداسیون لیپیدی و بر هم خوردن تعادل ادیپوکاین های موثر در حساسیت انسولین مانند واسپین می توانند در بروز آترواسکلروزیس و پیشرفت آن موثر باشند. هدف از تحقیق حاضر مقایسه و تعیین تاثیر هشت هفته تمرین در آب، نردبان مقاومتی و دویدن استقامتی بر کاتالاز (CAT)، مالون دی آلدئید (MDA)، واسپین و مقاومت به انسولین در موش های بزرگ آزمایشگاهی نر بود .مواد و روش ها: ۴۱ سر موش بزرگ آزمایشگاهی نر بطور تصادفی در ۵ گروه (تمرین در آب، نردبان مقاومتی، دویدن استقامتی، شم و کنترل) تقسیم شدند . بعد از دو هفته سازگاری با محیط و یادگیری تمرین، گروه های تمرینی برای هشت هفته به تمرین ورزشی پرداختند. از روش الایزا و مدل هموستاز مقاومت به انسولین برای اندازه گیری شاخص های تحقیق استفاده شد.نتایج: هشت هفته تمرین مقاومتی به طور معنی داری بیشتر از دو روش تمرینی دیگر باعث افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز و کاهش MDA سرم شد. بیشتر اینکه هشت هفته تمرین دویدن استقامتی و تمرین در آب به طور معنی دار و بیشتری  باعث کاهش واسپین سرم و مقاومت به انسولین نسبت به تمرین مقاومتی شد (p<۰.۰۵).  نتیجه گیری: به نظر می رسد که تمرین مقاومتی نسبت به دو روش تمرینی دیگر در کاهش پراکسیداسیون لیپیدی به لحاظ اثر برتر است، در حالی که  تمرین دویدن استقامتی و تمرین در آب نسبت به تمرین مقاومتی باعث کاهش بیشتری در  واسپین و مقاومت به انسولین می شوند.

Keywords:

تمرین , کاتالاز , مالون دی آلدئید , واسپین , موش بزرگ آزمایشگاهی