بررسی اثردرآمدهای مالیاتی بررشد اقتصادی ایران وکشورهای عضو گروه G۷ استفاده ازروش خودرگرسیون باوقفه توزیعی (مقایسه ای بین ایران وکشورهای عضو G۷)

درآمدهای مالیاتی، یکی از مهم ترین منابع تامین مالی دولت ها در اقتصاد بسیاری از کشورهای جهان به شماررفته و به عنوان یک ابزار موثر جهت سیاست گذاری های مالی درسراسردنیا محسوب شده است .درنتیجه پرداختن به نقش مالیات وتاثیرآن بررشد اقتصادی می تواند برای برنامه ریزان و سیاستگزاران اقتصادی حائز اهمیت باشد. ازاین روی دراین تحقیق به اثر درآمدهای مالیات بر رشد اقتصادی ایران و کشورهای عضو گروه G۷ طی دوره ۱۹۹۸-۲۰۱۸ پرداخته شده است. نتایج حاصل ازتخمین ARDL برای ایران بیانگرآن است که نسبت درآمدهای مالیاتی به GDP در بلندمدت اثر معناداری بر رشد اقتصادی ایران نداشته است. این در حالی است که درآمدهای نفتی و رشد سرمایه گذاری و بازبودن تجاری درایران در بلندمدت اثر معنادار و مستقیمی به ترتیب به میزان ۰.۰۵۹ و ۰.۲۷ و ۰.۱۶ بر رشد اقتصادی داشته است، لکن درکشورهای عضو گروه G۷ رابطه معنادار و منفی بین درآمدهای مالیاتی و رشد وجود دارد به طوریکه با افزایش یک درصد درآمدهای مالیاتی رشد اقتصادی به میزان ۰.۰۸ درصد کاهش می یابد. همچنین دراین کشورها با افزایش یک درصد بازبودن تجاری رشد اقتصادی به میزان ۰.۰۳ درصد افزایش می یابد.

Keywords:

درآمد های مالیاتی , رشد اقتصادی , خودرگرسیونی باوقفه توزیعی , اقتصاد ایران , کشورهای عضو G۷۱