حافظ زینی اصلانی - دانشجوی کارشناسی ارشد پژوهش هنر، دانشگاه تهران، تهران، ایران-

در دنیای معاصر بدن و مفهوم بدنمندی از جایگاهی محوری برخوردار است و بخش برجسته ای از مساعی فکری و آرای اندیشمندان را در بر گرفته است. هنرمندان به تبع از این رویکرد جدید، بازنمایی و آفرینش مفاهیم مرتبط با بدن را مطمح نظر قرار داده اند. هدف از این پژوهش مطالعه زمینه های نظری و اجتماعی و همچنین کنکاش در دلالت ها و حوزه های حضور بدن هنرمند در هنر معاصر است. این جستار جهت نیل به این مهم با دست یازیدن به ابزار کتابخانه ای و بهره گیری از روش توصیفی_تحلیلی ابتدا به تامل در سابقه فکری و نمود بیرونی بدن هنرمند و سپس به مطالعه آرای متفکران پست مدرن در این باب می پردازد. در وهله بعدی به بررسی وجوه انعکاس تحولات فکری معاصر در هنرهای تجسمی التفات می کند. یافته های این تحقیق حاکی از آن است که مطرح شدن گزاره های درهم تنیدگی بدن، ذهنیت و ادراک توسط متفکرین نیمه دوم قرن بیستم و همچنین برجسته شدن جنبش های اجتماعی_سیاسی نقش بسزایی در کانونی شدن بدن در آفرینش های هنری داشتند. هنرمندان با تاسی از جنبش های هویت خواهانه زنان ، اعتراضات دانشجویی و کارگری دهه ۱۹۶۰، مفاهیم کالایی شدن و شیءشدگی، خشونت های نظام سرمایه داری علیه ویتنام و ناتوانی بدن در انطباق پذیری با پیشرفت تکنولوژی معنا را به بدن خویش احاله دادند؛ و بدن خویش را به مثابه سوژه و ابژه هنری در یک مقام به کار گرفتند.

بدن، هنرمند، پست مدرنیسم، هنر معاصر، شیءشدگی، فمینیسم.