گردشگری و توسعه پایدار شهری

سفر و جهانگردی یکی از اموری است که اخیرا مورد توجه بسیار قرار گرفته و توجه به آن روز به روز بیشتر می شود. در دنیای امروز مسافرت و سیاحت بزرگترین منبع تجارتی بین المللی گشته و از نظر اقتصادی بسیار مهم و پرارزش شده است. طبق گزارش سازمان جهانی، گردشگری یکی از عوامل اصلی توسعه پایدار اقتصادی و اجتماعی بسیاری از کشورها بوده به طوری که در طی سالیان آتی به بزرگترین صنعت جهان تبدیل خواهد شد. کشور ما ایران نیز از جاذبه های گردشگری بالقوه ای برخوردار است. در این رابطه جاذبه های گردشگری شهری به عنوان یکی از مولفه های اصلی گردشگری به خصوص در سطح شهرهای بزرگ صنعتی محسوب می شود. گردشگری شهری یکی از عوامل مهم توسعه ی اقتصادی، اجتماعی و رفاهی شهر و شهرنشینان است و با ارتقای ابعاد کمی و کیفی با حداکثر بازده از مهمترین فعالیت های عمده مدیریت اجرایی شهرها در عصر حاضر محسوب می شود. وجود جاذبه های متنوع در شهرها چون اماکن تاریخی، فضاهای سبز، مراکز فرهنگی امکانات ورزشی، تسهیلات مهمان نوازی، مراکز خرید و بازارها جزء عوامل تاثیرگذار بر شکل گیری گردشگری شهری می باشد. جهت ارتقاء و موفقیت در امر گردشگری شهری باید با برنامه ریزی منسجم پیش رفت و به نکات مهمی همچون مشارکت اجتماعی، حفظ تداوم با گذشته، بازآفرینی شهری و امنیت پایدار نیز توجه خاصی نمود. در مجموعه تحول حمل و نقل که به افزایش سرعت وسایل مسافرت، ارزانی و آسایش نسبی آن منجر شد، استقلال بزرگی را در صنعت گردشگری به وجود آورد و موجب توسعه ی تاسیسات پذیرایی گردشگری گردید. هتل ها، اردوگاه ها به جای مسافرخانه های قدیم پذیرای گردشگران شدند. انقلاب صنعتی سرآغاز همه ی این تغییرات اساسی بود که از سال ۱۷۵۰ تا ۱۸۵۰ ادامه یافت و پایه و اساس گردش های دسته جمعی را با مفهوم امروزی ایجاد نمود. در ۵ جولای سال ۱۸۴۱ فردی به نام توماس کوک اولین تور بزرگ گروهی را به راه انداخت و برنامه ریزی هایش را انجام داد. ۵۷ نفر از کارکنان راه آهن در این سفر شرکت کردند و از لیچستر به لاگ بورو رفتند و می توانست با افزایش تعداد مسافران تخفیف هایی را در قسمت حمل و نقل و اقامت بگیرد و در نتیجه سفر ارزان تری را برنامه ریزی کند.

Keywords:

گردشگری شهری , جاذبه های گردشگری , توسعه پایدار , اصول گردشگری پایدار , رشد اقتصادی