داود رضائی - استادیار و عضو هیئت علمی دانشکده مهندسی دانشگاه زنجان -
مهلا مشهدی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشگاه زنجان -

با توجه به همزیستی و رابطه ی ناگسستنی میان هنرها، نمی توان تاثیر متقابل آن ها را نادیده گرفت. در همین راستا بود که معماران سنتی ایرانی، با اندیشه های ناب و آگاهی از جهان بومی هنرها، جلوه هایی از عالم معنا را بر بناهای خود بازتاب می دادند، همان چه که فقدان آن در روزگار کنونی احساس می شود و اجبارا به عقیم ماندن فعالیت های معماری منتهی شده است. مقاله ی حاضر، سعی بر جستاری در حوزه های شعر، موسیقی و معماری دارد. در این تحقیق مروری، ابتدا واژه شناسی و تعاریف هنرهای مذکور انجام گرفته و سپس با بررسی تلفیقی، مشابهات و وجوه مشترک آن ها ارائه شده است تا با تکیه بر نتایج حاصل، بتوان گامی در راستای طراحی آگاهانه تر برداشت. بر این اساس، عواملی چون فضا، زمان، عاطفه، زبان، سبک، نظم، سکون و حرکت، ریتم، تکرار، تعادل، اوج و حضیض، سمبولیسم، هندسه و هم آهنگی، به همراه دیگرعوامل، مشترکات این سه شاخه ی اصلی هنر را تشکیل می دهند.

شعر، موسیقی، معماری، هنر.