ارزیابی فضاهای عمومی شهری به لحاظ شاخصهای تاب آوری اقلیمی(نمونه موردی: خیابان تربیت در تبریز)

بین عوامل طبیعی، آب و هوا نقش بسیار مهمی را در فعالیت های انسانی دارد. مساعدت یا عدم مساعدت آب و هوا بیش از سایر عوامل طبیعی در زمینه ی گسترش فضاهای شهری موثر می باشد. شهر و اقلیم، تاثیر گذاری تنگاتنگی بر یکدیگر دارند. در بررسی شهرسازی بومی ایران، به روشنی این نکته حاصل می شود که تمامی فضاهای شهری سنتی، کاملا براساس اصول پایداری شهری در جهت استفاده حداکثر از انرژیهای طبیعی و مقابله با گرما و سرمای آزار دهنده طراحی شده اند؛ متاسفانه در دوره معصر طراحان برنامه ریزان شهری در فرآیند طراحی و شکلدهی فضاهای عمومی شهری کمتر به اقلیم و عناصر و تغییرات مرتبط با آن توجه میکنند، پیادهراه تربیت شهر تبریز نیز یکی از این فضاها میباشد در این پژوهش با توجه به شاخصهای آسایش اقلیمی مود ارزیابی قرار گرفته است. لذا روش پژوهش توصیفی تحلیلی می باشد. بدین منظور با بکارگیری ابزار پرسشنامه شاخص های آسایش اقلیمی استخراج شده و از طریق پرسشگری از ۷۸ نفر به روش نمونهگیری در دسترس و مجازی،در خیابان تربیت مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفته و هریک از این شاخص ها براساس وضعیتشان نمره نسبی ای را به خود اختصاص دادند. نتایج حاصل از یافته های پژوهش نشان داد که در پیادهراه تربیت شهر تبریز وضعیت شاخصهای آسایش اقلیمی از چندان مطلوبیتی برخوردار نبوده و این محور در برابر عناصر اقلمی و پدیده های اقلیمی تاب آوری مطلوبی نداشته است. متاسفانه در ایران تمام تلاش برنامه ریزان و مدیران بر آن است که اداره و ساماندهی شهرها بر اساس ارائه ضوابط و الزامات باشد، غافل از اینکه تابآوری و مقاومت فضاهای شهری در برابر مخاطرات طبیعی و اقلیمی نقش پررنگ تری در سازماندهی یک فضا ایفا می کند.

Keywords:

پیاده راه , تغییرات اقلیمی , آسایش اقلیمی , خیابات تربیت غربی.